10 februari
Het Nederlandse centrum in Salt Lake City is natuurlijk het Holland Heineken Huis.
Hier kun je in het hossende ritme praten met trainers en schaatsers, met politici en presentatoren.
Gouden medaille-winnaar Jochem Uytdehaghe staat vlak voor het podium in een soort overwinningsroes uit zijn dak te gaan. En terwijl Geert Kuiper mij nog een keer uitlegt wat er op de 5000 meter mis ging met Bob de Jong sta ik te kijken naar Mart Smeets.
Mart die al ruim een uur staat te dansen. Te dansen als een vader waar iedere dochter zich van haar 12e tot haar 25e dood voor schaamt.
In zijn hoofd is alles nog verschrikkelijke swing, maar het lichaam is veranderd sinds 1968.
De bewegingen van toen zijn niet de bewegingen van nu.
Mart heeft de armen half-wijd op schouderhoogte en maakt een soort vliegbewegingen terwijl er voorzichtig door de benen geveerd wordt.
Dit alles met de blik alsof hij in de eerstvolgende R and B-clip een beslissende rol gaat spelen.
Stel je voor, Michael Jackson van 115 kilo die vergeten is hoe een neger ook alweer danst.
Kortom hij danst precies hetzelfde als ik.
Ze hebben hier de grootste databank van de wereld. Je kunt hier bijna iedere stamboom natrekken. Dat hebben we na de 5 km. Ook voor Bob de Jong gedaan.
Hij blijkt verre familie van de reuzenschildpad.
11 februari
Lieve Marianne,
Mensen zijn extreem vriendelijk hier in Salt Lake City. Ze vragen de hele dag “”How are you” , “You like Utah”, “You enjoy the Games”.
Vandaag ben ik wezen skiën om me alsnog te plaatsen. Ik had mijn dag niet.
Ik gleed uit op mijn skischoenen met twee enorme bekers cola in mijn handen. 6 ½ liter cola per beker vloog over een tafel met 60 plussers. Die toch nog vroegen, “How are you, you like Utah, how is your day”
Verder werd het erg rustig glijden. Geen kwalificatie. Misschien ook de verkeerde wax.
’s Avonds werden we aangehouden door de politie. Sirenes en zwaailichten.
Reden? We stopten niet bij een verplicht-stoppen-bord.
Maar waarom moesten we daar stoppen?
Op een kruising midden in een besneeuwde woestijn waar al weken geen verkeer meer was geweest. Sterker, in de sneeuw zag je zelfs nog de paardensporen en kleine stukjes indiaan.
Weet je wat je fout deed, vroeg de agent.
Nee, zeiden wij.
Je moet 3 seconden stoppen, ook als er geen verkeer aankomt.
Ik probeerde nog “How is your day. You like Utah”
Maar dit was nou net het enige ogenblik dat je dat niet moet vragen.
Ik wist niet dat fouilleren zo’n pijn kon doen.
12 februari
Lieve Marianne,
Morgen is de 500 meter voor de vrouwen. Vandaag zat ik bij de 500 meter voor de mannen.
Kip Carpenter stond na de eerste dag op de 3e plaats.
Zijn ouders waren er ook. Daar zat ik naast, en voor en uiteindelijk onder. Maar laat ik nog niet op de zaken vooruit lopen.
Ik zat nog geen 5 seconden op de tribune of een tante van Kip begon al te kakelen dat Kip zij ouders achter mij zaten. Ik maakte de grote fout door te zeggen dat ik dat erg leuk vond.
Vader gaf me een lange stevige hand, moeder wilde eigenlijk direct al zoenen.
Nog voor de wedstrijd begon was ik al gevraagd om een keer te komen te eten en na 2 ritten had moeder het al over een korte vakantie met zijn allen.
Toen moest ik nog vertellen dat ik hoopte dat Kip op zijn bek zou gaan zodat onze Gerard een plaatsje zou opschuiven.
Maar nee, het huis was groot zat. Ik kon daar makkelijk een paar maanden zitten.
Zo gaat dat hier.
Zeg tegen een Amerikaan dat je hem leuk vindt en je zit er gelijk voor jaren aan vast.
Maar goed Marianne, daar weet jij zelf alles van.
Vlak voor de race zei Moeder Kip nog met een rood aangelopen hoofd dat ze erg rustig was maar na het startschot sprong ze gelijk op mijn rug en begon met haar volle gewicht een soort schaatsbewegingen te maken. Nog een geluk dat de kleine Terpstra geen podiumkansen heeft.
Verder begon ze te schreeuwen, te vechten , te huilen, te lachen, te bidden en te bewonderen.
Kip werd 3e. Twee honderdste voor Gerard.
Vader pakte me, moeder pakte me, broer, vriendin.
Ik baalde verschrikkelijk voor Gerard maar was inmiddels kletsnat van de vreugdetranen van het gezin Carpenter
Ik werd door het vak gehost. Ik was een deel van het gezin.
Maar geloof me Marianne, ik dacht aan jou.
Donderdag ga ik voor jou familie zitten. Dan komt de rest vanzelf.
13 februari
Vandaag naar het schansspringen geweest. De 120 meter-schans.
Om de schans te bereiken moest ik net als de andere dagen eerst weer lang honderden vrijwilligers. De één nog vriendelijker dan de ander. Om de 1 ½ meter staat er iemand naar je te lachen en te zwaaien.
En het is weer “Welcome”en “Good to see you, have a great morning and thank you for coming”
En wat je ook doet, ze blijven vriendelijk.
Als je niks terug zegt dan zeggen zij “Thank you for saying nothing”
Ik vroeg iemand waar de wc was. Zei die “Oh, I’m sorry, that’s to far away”
Alles met die enorme glimlach.
Moet je nagaan hoe groot die glimlach is als ze niet alleen hier in Salt Lake City wonen maar ook nog eens een keer Mormoon zijn. Ik heb namelijk bij de tempel van de Mormonen de dochters van God gesproken.
Ik kan je zeggen, die zijn lief, mooi, stralend, jong, griezelig en totaal gehersenspoeld.
En dan mag, zo gaat het verhaal, een man ook nog meerdere vrouwen hebben.
Ik heb de hele tijd het beeld voor ogen van Andries Knevel met 8 jonge vruchtbare Mormoonse meisjes naakt in het reuze-bubbelbad bij ons in de tuin.
Ik moest letterlijk kokhalzen van het beeld.
“Thank you for kotsing over my jeans”.
Vreselijk beeld.
Maar vanavond is dat beeld weg. Dan komen jullie na de tweede 500 meter bij ons in het 12 persoons-Valentijns-bubbelbad”
Dan praten wij na over de 4e plaats van Andrea en over jouw persoonlijke record en eventueel over de medailles op de 1000 en de 1500 meter.
14 februari
Lieve Marianne,
Rare dag vandaag.
Gisterenavond hadden we de generale repetitie voor de Mormoonse veel-wijverij-avond waar we het al de hele week over hebben.
Jammer dat een paar vrouwen die we hadden uitgenodigd niet waren gekomen.
Of een paar? Eerlijk gezegd was er niemand.
Vanmorgen ben ik weer wezen skiën. Voor het eerst deze week was er ook iets slechter zicht. Viggo en ik namen een hele steile, smalle piste waar we opeens vanaf flikkerden.
Bleek de 120-meter-schans te zijn.
Veel tijd hadden we niet want we zouden om 12.00 uur Annamarie Thomas ophalen voor een interview. Leuk om jullie Olympische verblijf een keer te zien.
Jullie wonen daar prima met coach Peter Mueller.
Die liep daar toevallig in zijn onderbroek door de huiskamer.
Door Niels wordt hij al Peter Hunkemueller genoemd.
Ik dacht dat het de gewoonte was bij jullie en trok ook gelijk mijn broek uit.
Vond wel dat iedereen daar raar op reageerde.
Sfeer was trouwens top. Echt erg relaxed.
Jij sliep nog om je voor te bereiden op de tweede dag van de 500 meter.
Daar zijn we ook geweest..
Eigenlijk best wel duur, 175 dollar voor een uurtje schaatsen en dan heb ik een paar ritten niet eens gezien.
Na 8 ritten was er een dweilpauze. Na 6 ritten kwam een dik gezin voor ons langs hun plaats zoeken. Daar deden ze 2 ritten over. Toen was het pauze en klommen ze weer terug om een vuilniszak chips en een trog cola te kopen.
Toen de laatste ritten, de finale. Jij reed 0,4 seconde van je PR af. Ik weet dat je me nog zocht op de tribune. Maar je kon me niet zien want juist tijdens jouw rit was de familie Pizza Hut weer hun plek aan het zoeken.
Toen Andrea. Ik wist zo zeker dat ze zilver zou pakken. Maar het ging mis in de tweede bocht. Ze verkrampte en liet 2 slagen lopen. Alles over. Kapot.
Dan helpt nog maar een ding.
We komen jullie zo ophalen om bij ons op Knorroly Circus in de hot-tup in onze tuin te komen.
Dan ben je zo alles vergeten.