Lieve Marianne,
donderdag 15 februari
Het is vandaag de dag van Sven Kramer.
Misschien wel de dag waar hij 8 jaar geleden in Vancouver, de dag na zijn diskwalificatie toen, al aan zat te denken. Ooit win ik goud op de 10 kilometer.
Viggo en ik waren er toen trouwens bij, in Vancouver.
Wij waren de enige twee toen in het stadion die totaal niet doorhadden dat Sven fout had gewisseld. Wij zagen alleen die toptijd op de borden. Dus wij bleven maar juichen. Met zijn tweeën
Door de diskwalificatie won toen de Kreaan Seun Hoon Lee.
Wij waren indertijd op de Koreaanse televisie de enige 2 Nederlanders die keihard stonden te juichen. En nu denken ze hier dat we voor Lee juichten.
Dat merk je nog heel goed als wij rond de ijsbaan hier Koreanen tegenkomen.
Die beginnen gelijk te klappen en foto;s van ons te nemen.
En dan roepen ze in het Koreaans, maar ik vertaal het even.
Daar zijn ze Peter en Viggo, de Juichers van Vancouver, Oranje Koningen van Korea, , Beschermers van onze cultuur, Zij die respect hebben getoond, De Meneertjes met verstand van Schaatsen, De Grote Mannen die Verlies in Winst om kunnen zetten. Zij die zich onderscheiden van Rick en Niels.
En dan omhelzen ze ons, en dan willen ze ons aanraken, en eten aanbieden, en dan mag je de oudste dochter mee naar het hotel nemen. Tenminste dat had Viggo begrepen, maar dat bleek helemaal niet waar. Bovendien bleek het de zus van Kim Yong Un te zijn. Dus dat krijgt waarschijnlijk nog wel een diplomatiek staartje
Hoe dan ook. Vandaag is de 10 km van Sven.
Weinig mensen hebben het over Jorrit Bergsma.
Toch de regerend Olympisch Kampioen 10 km
Wel hebben mensen het over Ted Jan Bloemen. De Canadees.
Haha, Canadees. Is natuurlijk gewoon een Nederlander.
Laat ik het zo zeggen. voor een Canadees is, spreekt ie wel verdomd goed Nederlands.
Maar goed, die 10 km komt over een paar uurtjes
Nog even wat er tot nu toe gebeurd is.
Viggo en ik zijn naar het grootste tempelcomplex van Zuid Korea geweest. De Wol Jeongsa Temple.
Een complex met 60 tempels en 8 kloosters verspreid in een national park in de Koreaanse Alpen.
Wacht even Peter, bestaan die, de Koreaanse Alpen?
Ja die bestaan. Want wij zijn daar geweest. Uurtje rijden va het hotel. Op weg naar de tempels kwamen we bij een tolpoort.
Alle aanwijzingen op de weg en boven de poortjes stonden in Koreaans schrift. Niet te lezen dus. Er stond een rij auto’s bij het rechterpoortje. Bij het linkerpoortje stond niks.
Ik zeg tegen Viggo, ik neem aan dat we, net als alle anderen dus dat rechterpoortje moet nemen.
Nee, zei Viggo, ik neem de linkerpoort, kun je lekker doorrijden.
Zelfs zonder een kaartje te trekken.
Juichend reed hij door.
Ik zeg nog, tegen hem maar je moet straks van de tolweg af en dan krijg je problemen. Welnee man, zegt ie. Jij altijd met je paniek.
Afijn, 25 kilometer verderop komen we bij de tolpoort om te betalen.
Staan ook zeker 15 agenten naast hun zwaailichten
Viggo doet zijn raam open.
Vrouw achter een loket gebaart, kaartje.
Viggo zegt, I don’t have a ticket.
Vrouw zegt. Oke.
En we mogen gewoon doorrijden.
Kijk zegt Viggo. Zo doen we dat. Ik twijfel nog.
Het was een heel mooi tempelcomplex.
Echt mooie Boeddhistische tempels. In de grootste tempel van het belangrijkste complex raakte ik in gesprek met een monnik.
En ik wil erbij zeggen, ik had Viggo vantevoren duidelijk gezegd, geen verstoring van diensten en geen rare erotische dansjes want je zit zo ergens vast. Ik sta in die tempel te praten met een monnik.
En ik leg hem uit dat ik nog nooit een Boeddhabeeld met een dun snorretje had gezien. Nee, zegt de monnik, ik ook niet. En op dat moment kijk ik naar Viggo en ik zie dat hij snel een zwarte stift in zijn broekzak stopt.
Verder was het een mooi bezoek. Sereen.
Gaf precies de juiste rust voor 1000 meter vrouwen van die avond.
Als we bij de auto aankomen staan daar 15 agenten met een enorme bon voor rijden zonder ticket op de tolweg.
Dan de 1000 meter vrouwen.
Ireen rijdt in de 4e rit een goede rit, maar niemand weet precies wat haar tijd waard is. Maar dan in rit 12 Jorien ter Mors. Rijdt een geweldige 1000 meter.
Met een nieuw baan en Olympisch record, 1.13.56 met een laatste ronde van 28.5. Geweldig. Toch weet Viggo er nog uit te persen. is niet genoeg, eerste rondje moest harder, wordt niks, balen, laat ze het toch liggen, komen nogdie Japansen , wordt heel moeilijk. zonde van mijn geld. enz..
Maar die Japansen komen er allebei niet aan. Marrit Leenstra ook niet.
Jorien ter Mors wint de 1000 meter vrouwen. Na het goud op de 1500 in Sotchi nu dus goud op de 1000.
En ja, het voelt ook een beetje als mijn medaille. Ik heb haar namelijk vorig jaar 24 uur gsproken, in het programma 24 uur met..
Kijk het nog maar eens terug.
En hoor wat ze daar zegt. Ze zegt, Peter, dus jij denkt dat ik in Korea weer goud kan winnen op de 1500? Ik zeg, nee, niet op de 1500 want daarvoor ga je je helaas niet plaatsen, maar wel op de 1000. Ga maar kijken, is echt ze gezegd. Kan zijn dat ze net dat stukje eruit gemonteerd hebben. Maar is wel gezegd.
Na de overwinning spreken we Jorien in de medailletaxi.
Hlarisch misverstand tussen haar en de meestervoorspeller.
Haar trainer is Jeroen Otter, haar vriend heet ook Jeroen.
Viggo bedoelt met Jeroen haar trainer, zij denkt dat het over haar vriend gaat. Hij vraagt is Jeroen ook een vriend van jou?
Zij zegt, ja natuurlijk.
Vraagt Viggo, maar echt een goede vriend? Ja, hele goeie vriend.
Hoever gaat dat? Komen jullie ook bij elkaar thuis.
Nou, zegt zij, we wonen niet samen maar als ik er ben slaapt ie altijd bij mij.
Jeroen? vraagt Viggo Ja, natuurlijk.
Wat vind Jeroen van jou?
Nou, zegt zij, die vind mij gewoon heel mooi en leuk en heel lekker
Maar wat vindt de rest van het team daarvan.
Nou, die vinden dat prima
Viggo begint te roepen dat het belachelijk is.
Pas dan leg ik uit wie die andere Jeroen is.
Om een groot Nederlands Argentijnse filosofe te citeren.
Dat was een beetje dom.
Dat wel.
Maar oh oh, wat is de meestervoorspeller in vorm met zijn voorspellingen.