Week 6
maandag 6 februari
Je hebt sport, je hebt bijzondere sportverhalen, en je hebt de para-snowboader Bibian Mentel.
Zij werd dit weekend voor de 6e keer wereldkampioen op de snowboardcross.
Dat klinkt als – nou dan zal er wel weinig tegenstand zijn- maar die tegenstand komt juist uit een zeer onverwachte hoek.
In mei vorig jaar kreeg Bibian te horen dat de kanker die haar al zovel jaar achtervolgt voor de 7e keer terug was in haar longen en dat de artsen dit keer niets meer voor haar konden.
Ze vond een nieuwe manier van bestralen en had het geluk dat het –in elk geval voorlopig- effect had. Ze kon op wonderlijke wijze weer gaan trainen en 7 maanden later wordt ze wereldkampioen.
Ik zei al. je hebt en sport en je hebt verhalen.
Of neem de Superbowl. De finale van het American Football. Tuurlijk weten we niks van, maar toch even. Wedstrijd tussen de New England Patriots en de Atlanta Falcons.
Wedstrijd bestaat uit 4 kwarten. Na het 3e kwart staan de Falcons voor met 28-9. Vergeleken met voetbal zeg maar 6-0. Met nog een kwartier te spelen.
Afijn om een lang verhaal kort te maken en sla ik over dat de quarterback van de Patriots Tom Brady is die bv getrouwd is met topmodel Gisele Bundchen. en grote fan van Donald Trump en vorig jaar geschorst is omdat hij met zachte ballen speelde en dat Lady Gaga helemaal geen fan is van Trump maar wel optrad in de rust. Het wordt een minuut voor tijd gelijk, en in de verlenging winnen de Patriots alsnog.
Maar toch ik vind het verhaal van Bibian beter.
De clubleiding van ADO Den Haag zegt nog steeds alle vertrouwen te hebben in trainer Petrovic. Je weet dus wat er morgen gaat gebeuren
dinsdag 7 februari
Trainer Petrovic is ontslagen bij ADO Den Haag.
Slaap zorgt er mogelijk voor dat het brein 's nachts overbodige herinneringen wist, zo blijkt uit een nieuwe studie. Daarom kan het dus juist een zegen zijn als je vrouw zegt, nu niet, ik wil slapen. Kun je de volgende dag weer gewoon doen alsof je die vriendin echt niet kent.
De bizon is na 130 jaar weer terug in de Candeze Rocky Mountains. Onlangs is de kudde daar uitgzet. Volgend jaar wil de rgering ook weer een stam indianen uitzetten. Maar daar wordt nog over vergaderd in de saloon.
Mijn vader was vandaag jarig. Als hij nog had geleefd hadden we het gevierd.
Nu blijft het bij denken aan hoe we het gevierd zouden hebben en dat hij als ik erna naar huis zou gaan zou zggen. Komt goed jongen.
woensdag 8 februari
Nogal wat mensen hadden kritiek op Lady Gaga tijdens de Superbowl. Geen kritiek op haar optreden, dat was gweldig maar de 30-jarige zangeres trad op in diverse outfits waarvan eentje met een kort topje.
En veel Amerikanen merkten op dat bij die kledingcombinatie een klein buikje te zien was. Vonden ze geen gezicht.
Amerikanen niet. Ik ken nogal wat Amerikanen waarvan hun eigen buik op zich al zwaarder is dan Lady Gaga in haar geheel.
Een heel klein buikje, en dat mag niet.
Ik weet niet of julli weten hoe Lady Gaga eruit ziet maar als mijn vrouw zo’n buikje had dan zou ik me zorgen maken over een mogelijk verhulde anorexia.
Dan schaatsen. Morgen beginnen de WK afstanden in Gangneung.
Ik weet niet wat de meestervoorspeller erover heeft gezegd maar ik denk dat er gelijk alwer goud zal zijn voor Ireen Wust en Sven Kramer, met waarschijnlijk nog 2 podiumplaatsen.
En ik heb de hele tijd een beeld van Patricia Paaij waarvan ik vermoed dat de meestrvoorspeller daar ook niets over heeft gezegd
donderdag 9 februari
Ireen Wust en Sven Kramer hebben goud gewonnen op respectievelijk de 3000 en 5000 meter, Het zijn werkelijke helden. Verder ook prachtige podiumplaatsen voor Antoinette de Jong en Jorit Bergsma.
Verder was er een gouden douche voor Patricia.
Alle 5 gefeliciteerd.
vrijdag 10 februari
Het is vandaag precies 15 jaar geleden dat ik mijn eerste Lieve Marianne column uitsprak bij dit onvolprezen radiofeuilleton. Het was bij de Olympische Winterspelen waar het allemaal begon. Salt Lake City 2002.
Daar heb ik ooit besloten om een dagboek bij te houden voor Marianne Timmer die buiten het Olympisch Dorp zat met haar team en ik dacht dat het leuk was om haar op de hoogte te houden van wat er nog meer gebeurde in de wereld. Zo is het begonnen. 15 jaar geleden.
En ik merkte vandaag toen ik de studio binnenkwam gelijk de geweldige truc van de mannen hier. Die deden alsof ze dit unieke jubileum helemaal vergeten waren. Maar volgens mij konden ze hun lachen niet houden.
Natuurlijk. Dit soort dingen vergeet je niet.
Edwin is er zelfs helemaal niet dus die zit waarschijnlijk zich nu al te verkneukelen onder de mengtafel.
Dit soort dingen wil je samen uitgebreid vieren.
Zeker als je al 15 jaar samen bent en na alles wat we met elkaar hebben meegemaakt. Ik heb expres niet rond gekeken hier in d studio, want ik weet dat ze daar dus al cadeaus hebben verstopt.
Maar goed, de 1e column.
Toen.
Nog handgeschreven in dit schriftje.
Toch leuk om even de allereerste column terug te halen.
Komt ie
10 februari 2002
We zijn aangekomen in Slat Lake City. Het centrum van de zeer preutse mormonen.
We zitten met team Evers met zijn allen in een huis met een tuin en een hottub. Viggo en ik vonden het een goed idee om daar na de lange vliegreis in te gaan zitten.
Dus wij vanuit het huis door de tuin in ons blote reet.
Op dat moment komt net de dochter keurige buurvrouw aanlopen met een schaal welkomstkoekjes voor de zeer beschaafde radiomakers uit Nederland.
Ja wat doe je dan?
Dan pak je toch heel rustig zo’n koekje aan.
Afijn, Edwin is het allemaal gaan uitleggen aan de buren dat hij ook niet precies wist wie wij waren en dat hij er werk van zou maken.
De mensen hier zijn trouwens allemaal extreem vriendelijk. Bijna elke Amerikaan die je tegenkomt zegt gelijk How are you, How is your day. You like Utah, Enjoy the Games.
Nou ja niet alle mensen.
’s Avonds werden we aangehouden door de politie. Sirenes en zwaailichten.
Reden? We stopten niet bij een verplicht-stoppen-bord.
Maar waarom moesten we daar stoppen?
Op een kruising midden in een besneeuwde woestijn waar al weken geen verkeer meer was geweest. Sterker, in de sneeuw zag je zelfs nog de paardensporen en kleine stukjes indiaan.
Weet je wat je fout deed, vroeg de agent.
Nee, zeiden wij.
Je moet 3 seconden stoppen, ook als er geen verkeer aankomt.
Ik probeerde nog “How is your day. You like Utah”
Maar dit was nou net het enige ogenblik dat je dat niet moet vragen.
Ik wist niet dat fouilleren zo’n pijn kon doen.
Zo is het begonnen. In de 15 jaar erna zijn we naar andere Olympische spelen geweest, naar EK’s en WK’s en vooral elke vrijdagochtend in de studio.
In 15 jaar hebben we het gehad over..over .. weet ik veel… alles.
Over, politiek, sport, school, opvoeding, rare onderzoeken, seks, drugs en angst voor onze vrouwen. Maar ook over aanslagen, en wat dat met ons doet.
Over de dood van grote helden. De dood van mensen om ons heen, beste vrienden, vader, moeder.
Zo fijn dat ik deze column heb, waarmee waar ik alles mag delen met mijn vrienden hier en met de luisteraars.
Ik ben trots als ik sta te tanken en er staat opeens iemand echter die keihard roept. Tatadatata.
Of die zeggen. Ik blijf altijd even luisteren in de auto.
Of Jij bent toch Peter Heerschop
Ja
Van de radio
Ja
Bij Edwin Evers
Ja
Elke vrijdag
Ja
Vind ik vreselijk. En vooral jouw stem. Word ik misselijk van.
Oke
Nou, ik en blij dat ik dat een keer tegen jou heb kunnen zeggen.
Blijf je slapen?
Ik ben ook blij dat 538 altijd zegt dat ik weer door mag. Zoals vorige week toen ik bij het hoofd radio binnen liep en zei dat ik nog wel tot en met 2018 wilde bijtekenen en hij zei. Dan ben je de enige.
Kortom, dat komt wel goed.
Vandaag dus, is het precies 15 jaar geleden.
Ik kreeg de afgelopen weken ook al heel veel brieven en tweets waarvan ik er een paar wil laten horen.
Bv deze, Door jou leer ik mijn man echt goed kennen. Pascal Romeijn
Mijn zoon heeft zelfs een mooie vakantie geboekt voor 2 personen.
En hij deed heel geheimzinnig wie hij mee zou nemen. Dus veel plezier Moeder van Edwin.
Klopt het dat Niels iedere vrijdagavond bij jou blijft slapen. Ene Marieke.
Ik vind Peter hartstikke goed maar wel te duur betaald. John de Mol
Ik vind jou ook heel lief. Marianne
Toegegeven, die laatste heb ik zelf bedacht.
Want ik bedank Marianne dat ik al 15 jaar haar heb mogen gebruiken als aanspreekbare vriendin.
Nou dit was het.
Rick en Niels zijn al naar hun auto gelopen, ik denk om het cadeau te halen.
Edwin kan niet langer wachten om uit zijn Frank Dane pak te komen.
D kantine wordt versierd. Volgens mij hoor ik al een drumband aan komen sluipen.
Het is hier nu wel erg stil.
Mensen wat een jubileum was dit.
Ik wens jullie een prachtig weekend, tot volgende week, en waarschijnlijk ook de week erna.
Het Nederlandse centrum in Salt Lake City is het Holland Heineken Huis.
Hier kun je in het hossende ritme praten met trainers en schaatsers, met politici en presentatoren.
Gouden medaille-winnaar Jochem Uytdehaghe staat vlak voor het podium in een soort overwinningsroes uit zijn dak te gaan. En ik sta te kijken naar Mart Smeets. Mart die al ruim een uur staat te dansen. Te dansen als een vader waar iedere dochter zich van haar 12e tot haar 25e dood voor schaamt.
In zijn hoofd is alles nog verschrikkelijke swing, maar het lichaam is veranderd sinds 1968. De bewegingen van toen zijn niet de bewegingen van nu.
Mart heeft de armen half-wijd op schouderhoogte en maakt een soort vliegbewegingen terwijl er voorzichtig door de benen geveerd wordt.
Dit alles met de blik alsof hij in de eerstvolgende R and B-clip een beslissende rol gaat spelen.
Stel je voor, Michael Jackson van 115 kilo die vergeten is hoe een zwarte man ook alweer danst.
Lachend zeg ik tegen een heerlijke vrouw naast me. Moet je die zien.
Wat verschrikkelijk sneu is dat.
Maar dat bleek de dochter van Mart