Het Grote Lieve Marianne Archief 2002-2018


Woensdag 14 februari

 

Lieve Marianne, Beste Kjeld

 

Het is vandaag Valentijnsdag.  Het is hier al kwart voor zes ’s middags. Dus ik begrijp heel goed dat ik door het tijdverschil nog geen lief berichtje van anonieme vriendinnen heb gehad. Nou ja, één bericht.  Of ik het nummer van Viggo had.

Maar goed. Wat is er gebeurd?

Het is niet alleen Valentijnsdag. Het is ook Koreaans Nieuwjaar.

Vandaar dat ik even een duik heb genomen in de zee.

Mooi om te merken dat bepaalde dingen aan je lichaam totaal kunnen verdwijnen. Interessant ook wanneer het weer terug komt.

Erna begon het te stormen in enorme vlagen.

Mijn handdoek die ik op het balkon had gehangen schijnt boven Noord Korea uit de lucht te zijn geschoten.

Ik zat met Viggo op de fiets.

Vraag me niet waarom, maar dat deden we.

Opeens kwam er een kunstrijdster over ons heen vliegen.

Was door haar partner bij de korte kur iets te hoog in de lucht gegooid en gepakt door een vlaag. Schijnt 4 kilometer verderop wel een perfecte landing te hebben gemaakt.

Maar nu eerst naar gisteren.

Wij mochten naar de 1500 meter voor mannen, de koningsafstand.

We rijden erheen in de medailletaxi met hockeysters en 2 voudig Olympsich kampioenen Ellen Hoog en Naomi van As. Volledig willekeurig worden we in de buurt van het stadion afgezet. Nou, in de buurt. Er is in de verste verte geen stadion te bekennen, borden allemaal in Koreaans schrift. en de wedstrijd begint over 3 kwartier

We vragen aan een Koreaan waar het Speedskaten is.

Die legt uit welke kant we op moeten.

Die legt het uit. Is het ver? Nee,

10 minuten later nog eens vragen aan een andere Koreaan.

Moeten de hele andere kant op.

Is het ver? Nee

10 minuten later staan we weer bij de eerste Koreaan.

Die legt het nog een keer uit. Maar nu heel anders.

Is het ver? Nee, maar als je steeds de verkeerde kant op loopt wel.

Na 8 andere Koreanen hebben we een idee waar we heen moeten.

Ellen en Naomi gaan rennen, Viggo ook.

Ik ook. Na ongeveer 800 meter voel ik wat scheuren in mijn kuit.

Ik roep, Viggo wacht even.

Hij kijkt om, ziet dat zijn beste vriend hinkt.

Maar hij wijst naar Ellen en Naomi en rent gewoon door.

Roepend. De Spelen wachten op niemand.

Ik strompel net op tijd het stadion in.

Viggo is er nog niet, was toch de verkeerde kant op gerend.

Kon daar wel een deel van het schansspringen zien.

Nee, hij is wel net op tijd voor de rit van Patrick Roest.

Patrick lijkt volkomen onbevangen bij de start.

Start is goed Mooie opening, 23.9

Dan gaat het hard. Minder dan een seconde verval in de 2e volle ronde. 3e rondje op karakter. En verreweg de snelste tijd.

Ziet er heel goed uit. Tevreden.

Ik zeg podium, misschien zelfs zilver.

Viggo schudt, mooie tijd, is niet genoeg, laatste ronde moest harder, wordt niks, balen, laat ie het toch liggen, komen nog veel betere schaatsers, gaan er allemaal overheen, wordt heel moeilijk. zonde van mijn geld. enz..

Maar tot de dweilpauze rijdt iedereen zich stuk op de tijd van Patrick. De eerste ritten na de dweil trouwens ook.

Inmiddels is Kjeld Nuis in de binnenbaan aan het inrijden.

Dat ziet er geweldig uit. Zit enorm diep, glijdt in perfecte balans ontspannen dansend over het ijs. Uitrijdend glijdt hij langs de 2 schaatsers in de baan.

Dan zijn rit. Kjeld rijdt de perfecte race.

De race die hij waarschijnlijk al 4 jaar in zijn hoofd had.

4 jaar geleden toen hij er niet bij was op de Spelen en zat te kijken naar de toen winnende Yuskov en dacht. Over 4 jaar ben ik.

En daar was hij. Na de 1e volle ronde zagen we hem nog achterom op het scorebord kijken, stond daar echt 25.0. Ja hoor. Het stond er. En Kjeld vliegt door.

Schaatsers in de binnenbaan die aan het inrijden zijn stoppen totaal gedesillusioneerd en gaan hyperventilerend op een bankje zitten.  Dit is dus niet leuk meer.

Voor ons wel, voor Kjeld wel. De perfecte 1500 meter.

Al op de streep doet Kjeld doet  handen omhoog, een brede lach.

Dit was zijn plan. Hij had de macht en de kracht om het uit te voeren. Zijn lach maakt bijna het hele stadion gelukkig.

De Koreanen waren het al.

Want inmiddels staat de Zuid Koreaan Kim Min Seok 3e. Dat merk je goed in het stadion. Intense vreugde, met gillend lachen en hoi,hoi,hoi zoals alleen Zuid Koreanen die kunnen uiten. En Rick als hij thuis eindelijk weer eens seks mag.

Met Koen Verweij gaat het minder goed. Misschien ook omdat zijn tegenstander in de bocht met een vaartje van 55 kilometer vlak achter hem langs de boarding in gaat. Lijkt me toch een beetje schrikken.

Laatste rit is tussen Pedersen en Matia, grote kanshebbers.

Maar die zijn zo geschrokken van Kjeld dat ze veel te hard weg gaan en in de voorlaatste bocht van de verzuring letterlijk door hun klappers zakken. Het goud is voor Kjeld Nuis.

De man die zich vorige keer tot groot verdriet niet kon plaatsen.

Kjeld Nuis, de man die zo diep kan zitten dat hij onder zijn eigen schaduw door kan schaatsen. Met bovenbenen als bielsen.

Kjeld Nuis, De Hardglijder uit Leiden, De Felbegeerde, Grootvizier van de Versnelling, Majesteit van de Middenafstand, de patron van het peloton, de Kiloknaller op schaatsen, de Innemende, Hij die een Feestje kan Vieren, Die tegenstanders en vrouwen om laat vallen, Het grote Voorbeeld van hoe Schaatsen bedoeld is,

Hij wint de 1500 meter.

 

In een ander stadion wint Yara van Kerkhof zilver bij de 500 meter shorttrack. De eerste olympische medaille van een Nederlandse vrouw bij shorttrack ooit.

Zij heeft ook werkelijk geschiedenis geschreven.

In een race waar ze als 4e begon, waar er iemand onderuit gleed, waar iemand gediskwalificeerd werd. Kortom een race waar alles in zat dat shorttrack zo mooi maakt. Pure sensatie. En zij  pakt het zilver.

 

Voor de huldiging naar het Holland Huis. Ik sta een beetje achterin de zaal het feest te overzien en zie een man die verdacht veel lijkt op Koning Willem Alexander.  Dus ik loop naar hem toe en zeg. U lijkt verdacht veel op Willem Alexander. 

Hij zegt, dat klopt. Dat zijn wij ook.

En ik denk de hele tijd. Niet de stem doen van Lucky. Niet de stem doen van Lucky. Als ik later weer achterin de zaal sta denk ik. Toch wel mooi dat onze koning gewoon in een zaal kan staan om met Kjeld, Patrich en Yara een feest te vieren. Omringd door bewakers, zeker. Maar het kan.

Hij staat rustig te lachen. Tot er een nummer van Queen komt.

Dan zingt hij vrolijk mee met een blik van De Queen, die is van mij.

Vooral bij I got to break free, zie ik hem opveren.

 

Erna nog een paar glazen antivries gedronken met het team en tevreden om half drie vannacht op bed gevallen. En net zo diep geslapen als Kjeld kan zitten.