Dinsdag 13 februari
Voor 1 keer dan.
Op veler verzoek, maar ook omdat het zo terecht is.
Sorry Marianne, maarje begrijpt het wel.
Lieve Ireen
13 februari. Ik was erbij. In de schaatstempel van Gangneung.
Daar waar de dit jaar onverslaanbare Japanse Miho Tanagi het goud zou pakken voor de Nederlandse vrouwen ging het bij iemand anders 0.2 sec sneller.
In rit 7 had Brittany Bowe al een scherpe tijd neergezet.
Brittany Bowe die je ook een medaille gunt.
Een jaar geleden omver gereden door een teamgenote, hersenschudding. Maar zoals vaak bij topsporters, te gretig en te snel gedacht, het gaat wel weer.
Dus niet, Na een paar weken kreeg ze concentratiestoornissen, weer een paar weken later kon ze nauwelijks een krant optillen.
Maar ze herstelde net op tijd, of net niet, wisten we nog niet.
Maar die Brittany was terug. En ze zette een prachtige tijd neer
Inmiddels circuleerde op internet al dagen het filmpje waarin de Amerikaanse verslaggeefster Katie Couric uitlegt waarom Nederlanders zo hard kunnen schaatsen
Dat komt volgens haar dus omdat wij in de winter altijd op schaatsen naar ons werk gaan.
Tuurlijk. En in de zomer met paard en wagen. En elke Nederlander leert zijn paard dansen, daarom was Anky van Grunsven zo onverslaanbaar met dressuur.
En op ons werk gooien alle proppen papier van 25 meter afstand door een korf. Daarom zijn we al 30 jaar Wereldkampioen korfbal.
En waarom best veel Nederlanders melk in hun koffie drinken?
Omdat ze allemaal hun eigen koe in de tuin achter hun molen hebben.
Afijn waar was ik? Oh ja, het schaatsen.
Waarom Nederlanders dat zo goed kunnen.
Nou, omdat ze heel technisch zijn een keihard trainen.
Na de dweilpauze komen alle andere belangrijke ritten.
In de dweilpauze kun je even naar de WC
Zijn hier overal brandschoon. Dus ook in het stadion.
Moet je nagaan.
Weet je waarom de Koreanen zulke schone WC’s hebben?
Volgens Katie Couric. Omdat ze allemaal de hele dag met een fles chloor lopen.
Nee Katie , het is hun karakter Opgeruimd.
Er zijn ook erg veel wc’s in het stadion.
Laat ik het zo zeggen.
Het lijkt erop dat iedere bezoeker zijn eigen wc heeft.
In de dweilpauze is Ireen nog één keer hard aan het inrijden.
Ziet er goed uit. Heel goed.
En, zoals het Rck zou zeggen, het schaatsen ook.
De strijd om het goud is nu echt begonnen.
Ireen rijdt in de 2e rit na de dweil.
Valse start. Spanning stijgt voor de 2e start.
Die moet nu goed zijn. En de start is goed.
Gaat goed en ze gaat hard, heel hard.
Weinig verval in de eerste 2 rondes. Lijkt of ze in de laatste ronde ook vrijwel niets laat liggen. Wij zitten op de tribune in de bocht.
Haar laatste bocht. Ze zit nog steeds diep en kan nog steeds versnellen in de bocht. Wat een rit. Wat een tijd.
Zelfs Viggo, die toch vaak van pure zenuwen na 1 rondje al begint te roepen, dat haalt ze niet, houdt ze niet vol, wordt niks, zei ik toch, totaa uit vorm, café de Slak, dag goud, zonde van mijn geld dat ik hier zit…Zelfs Viggo knikt, dat is podium.
We zien hoe Ireen, bij het uitrijden haar beide vuisten balt.
We zitten vlakbij en zien haar ogen…
Dit was goed. Dit was het plan. Dit was wat ik wilde.
Vlak erna Marrit Leenstra. Vliegt ook over het ijs in schitterende stijl. Zit heel dicht achter Ireen, iets voor Bowe.
Maar die laatste ronde van Ireen was zo goed.
Marrit komt net tekort. Staat wel voorlopig 2e.
En dat is ook prachtig voor iemand die zo vaak net 4e is geworden.
Dan Lotte van Beek. Ook zo’n verhaal. Vlak na de vorige Spelen haar kruisband gescheurd. Erna Astma, blessures, ziekte van Pfeiffer, uit de ploeg gezet, zichzelf opgelapt in Lapland, en uiteindelijk toch net op tijd klaar voor deze Spelen.
Ze schaatst nog niet eens één honderdste langzamer dan Leenstra.
Voorlopig 3e.
Maar dan de laatste rit. Tussen Heather Bergsma, wereldrecordhouder op de 1500 en Miho Tanagi die dit jaar alle wereldbekerwedstrijden 1500 meter heeft gewonnen.
De spanning op de tribune zo intens voelbaar. Ireen zit in elkaar gedoken op het middenterrein.
Start, de 2 gaan gelijk op, zij aan zij. Iets sneller dan Wust, iets langzamer, dan weer precies gelijk. Bergsma haakt een beetje af, klein beetje.
Tanagi gaat met 0,1 sec voorsprong de laatste bocht in.
Komt er iets langzamer uit.
Nog 100 meter. En dan verschijnt haar tijd op het bord.
0,2 seconde langzamer. 2e plek voor Tanagi. 3e plek voor Marrit Leenstra. 4e plaats voor Lotte van Beek.
Maar het goud gaat naar Ireen Wust. De veelvraat uit Goirle, half mens, half schaats , de Brabantse met de harde klappen, het sympathieke een-persoons-destructiebedrijf, mevrouwtje glimlach, de gouddelver met een zachte G, Prinses van het piekmoment, Koningin van de middenafstand. Heerseres op de Olympus.
Ireen Wust is misschien wel de grootste Nederlandse sportvrouw ooit.
Goud op 13 februari 2018.
Maandag de 13e is haar geluksdag.
Ireen Wust is voor de 2e keer Olympisch Kampioene op de 1500 meter.
8 jaar geleden won zij ook goud op de 1500 meter in Vancouver.
Ze is met vijf gouden, vier zilveren en één bronzen olympische medaille de succesvolste Nederlandse deelnemer aan Olympische Spelen in de geschiedenis. En de beste Olympische schaatser ooit!
Daarnaast is zij zesvoudig wereldkampioene allround en elfvoudig wereldkampioene per afstand.
Om dat te vergelijken. Zelf zit ik thuis met 3 vaantjes van de jeugd van voetbalvereniging SDO, een beker tennis gemengd dubbel 8 en
2 medailles van de avondvierdaagse waar ik op de 3e avond ook nog een stuk had afgesneden.
Ireen heeft een complete inloopkast met medailles.
En dan heeft ze bekers in een aparte loods in het dorp.
Ireen Wust wint goud op de 1500
De koning omhelste haar.
En iedereen wist.
Daar staat de koningin.