Zondag 15 augustus
Lieve Marianne,
Je zal je wel afvragen waar ik ben.
Ik zit in Athene, midden in de stad. In de wijk Plaka.
De oude wijk.
Plaka: het klassieke centrum. Nauwe steegjes in de bloedhitte.
Vandaar ook de naam Plaka.
Het is benauwd. Alles gaat Plaka.
Nu begrijp ik ook dat de oude Grieken graag in een rok liepen.
Maar, heet of niet, Plaka is een fantastische plek. Uitzicht op de Acropolis schuin boven en het Holland Heineken huis schuin onder.
Zeg maar de hoofdattracties voor de gemiddelde Nederlander in Athene.
Met eten gelijk goed uitgepakt: salade met feta, een souvlaki en wat calamares.
En dat gaan we vanavond waarschijnlijk weer eten.
En morgen ook.
Vroeger was er tijdens de Olympische Spelen een wapenstilstand in het hele Griekse rijk. In die tijd was het nog normaal dat er in een land altijd wel een paar langdurige veldslagen aan de gang waren. Maar niet tijdens de Spelen.
Het zijn nu ook hele veilige Spelen. De totale beveiliging hier heeft dan ook 1,3 miljard euro gekost. Maar let op, kom ik de eerste dag uit het Heinekenhuis lopen richting oude centrum, hangt er op een oud gebouwtje een poster voor een optreden op een of andere braderie in Tiel, van Rene Froger en Wolter Kroes. Dan denk ik, heb je een beveiliging van 1,3 miljard, en dat hangt er gewoon.
De sfeer is heel relaxed in de stad. In de schone stad.
Schijnt dat de puinhopen allemaal verschoven zijn naar iets buiten de stad. Als je met een treintje naar bijvoorbeeld Korinthe gaat dan boemel je 1 ½ uur door de lucht van kadavers, opwaaiende plastic zakken en ander afval. Er is wel sprake van gescheiden afval maar dat is dat komt voornamelijk door de wind die licht afval verder wegwaait dan zwaar afval.
Maar dat doet er niks aan af dat Athene op het ogenblik een fantastisch schone stad is.
En, want daar was ik, ook zo relaxed.
Totaal niet druk.
Lekker doorlopen, doorrijden, doorfietsen.
Lijkt of de stad min of meer verlaten is.
Kan ook komen omdat een doorsnee hotelkamer momenteel 500 euro kost, maar toch.
Kan ook komen omdat iedere Athener op het genblik bijschnabbelt als agent.
Want er veel agenten, heel veel agenten, en heel veel medewerkers met op hun rug, can I help you?
Mooi toch?
Hoewel ze aanvankelijk wel een beetje beteuterd keken toen ik ze een boodschappenlijstje gaf en een lege tas. Maar ook dat was prima verzorgd.
Worden nu ook shirtjes gemaakt met Can I help jou, no shopping.
Maar die laat ik morgen mijn band plakken.
Eens kijken hoeveel tekst er op zo’n shirt past.
Dan nu de Spelen zelf.
De opening.
Erg mooi. Wat een heerlijk samenvatting van de Griekse geschiedenis.
Zo kan het dus ook. Werkelijk spectaculair.
Jammer van het commentaar van Jack van Gelder.
Want dan ga je in deze ambiance toch opeens zitten kijken naar een soort Spel zonder Grenzen
202 landen.
En wat een leuke landjes zitten erbij.
Mauritius, De bonte Papegaai-eilanden,
Nou ik zag er een paar bij waar we beslist niet van hoeven te verliezen
3 ½ uur wandelende atleten.
Normaal is dat een testbeeld. Nu mondiaal gezien het best bekeken programma van het jaar.
En uiteindelijk gaat het natuurlijk ook en vooral om de wedstrijden.
Op weg dus.
Lekker in het Oranje over straat lopen.
Ik was hier 15 jaar geleden ook. Toen was je nog echt belangrijk als vertegenwoordiger van het land waar het mooiste voetbal van de wereld werd gespeeld. Iedereen lachte naar je.
Dat doen ze nu ook maar het voelt heel anders.
Het heeft geen enkele zin om te roepen , van Basten, Gullit, Koeman.
Want dan roepen zij. Ja, dat zijn trainers van Europese middenmoters.
Maar goed, de wedstrijden.
We zijn begonnen met het hockey van de dames tegen Zuid Afrika.
Begon al heel vroeg.
Dus wij hadden nog veel vroeger de taxi.
Taxi’s zijn heel goed hier, en heel goedkoop, en ze rijden heel erg hard.
Ze rijden namelijk 120 door de stad.
En normaal overdrijf ik maar nu rond ik het met opzet naar beneden af omdat mijn vrouw zich anders zorgen gaat maken.
Verder weet geen enkele chauffeur echt de weg naar de stadions.
Sterker nog. De helft weet niet eens het Olympisch Stadion.
Ze rijden een half uur, zetten je willekeurig ergens af en de rest moet je open.
Na ruim een uur wandelen kwamen we precies op tijd in het stadion.
Nog geen kwartier later stond het 5-1.
Na een hele saaie tweede helft 6-2.
Kortom we hebben hier te maken met minimaal brons.
Taxi bracht ons naar de metro, naar de halte Sydagma.
Tenminste dat hadden wij verstaan.
Bij aankomst was alles dicht en gesloten.
We hadden het verkeerd begrepen. Was halte siedama. Siedama-verder.
‘s Avonds naar het Olympisch zwembad gegaan.
Naar het eerste maar nwaarschijnlijk niet het laatste wereldrecord op deze Spelen van de Amerikaan Michael Phelps, naar de halve finale Inge de Bruyn en naar de 4 keer 100 meter estafette dames.
Prachtig bad, inderdaad niet overdekt.
En helemaal niet druk. Zat ook maar een handjevol bezoekers op de banken.
En totaal geen zwemmers.
Kreeg een beetje het idee dat ik verkeerd zat.
Dat idee werd versterkt toen na 10 minuten midden in het bad 12 fonteinen begonnen te sproeien.
Weer in een taxi, een shuttlebus, een stuk wandelen, terug met een shuttlebus omdat we de verkeerde kant op waren gegaan. Weer wandelen.
Wat een onwaarschijnlijke beveiliging.
Stel je voor dat je een zelfmoordterrorist bent met 15 kilo explosieven, en je moet de weg vinden. Zeker weten dat ze allemaal denken.
Bekijk het maar, ik ben ook gek ook.
Inge dus net niet gezien, Michael Phelps, nog net zien aantikken voor inderdaad een wereldrecord en de grandioze bronzen plaka voor de damesestafetteploeg.
Die vanavond gehuldigd worden in het Holland Heineken Huis en beloofd hebben om te gaan stagediven.
Verslag daarvan komt morgen.
En langzaam gonst het in Athene bij de Nederlandse Ploeg dat waar wij komen er gewonnen wordt. Officieus ben ik al benaderd om mascotte te worden van de Ploeg.
En dat bleek vanmorgen al behoorlijke vormen te hebben aangenomen toen ik bij het volleyballen binnen kwam en ik merkte dat Bert Goedkoop stond te turen en toen ik zat een teken gaf aan de scheidsrechter dat er begonnen kon worden.
Wat een wedstrijd.
Lebbis en ik zaten naast staatssecretaris Clemence Ross.
Dat was nog een paar minuten excellentie en u, maar al snel jij en Clemepeem.
En niemand keek verbaasd op dat na de winst in de vierde set Lebbis op de schouders zat van Super-ross en keihard tweestemmig het Wilhelmus werd gezongen.
Dan die onwaarschijnlijk spannende 5e set. En er wordt gewoon gewonnen van de gedoodverfde Olympische Kampioen.
IK weet niet precies wat er na het beslissende punt allemaal beloofd is, maar ik heb wel een andere hotelsleutel in mijn zak gevonden en met lippenstift een tijd gekrabbeld op officieel Nederlands staatspapier.
Ook hierover later meer.
Maandag 16 augustus
Lieve Marianne,
Wat gebeurt er toch onwaarschijnlijk in een etmaal op de Spelen.
Gisterenavond ben ik met Lebbis naar het honkballen geweest.
Maar eerst even wat eten in een oorspronkelijk Grieks ogend restaurantje waar we werkelijk allervriendelijkst werden ontvangen door de Mama van het restaurant.
Beetje dik, laag uitgezakte heupen, en echt een vrouw van aanpakken.
Ik vraag haar wat er echt lekker is in het restaurant.
Dat was de vraag waar mama op had zitten wachten.
Alles wat ze zelf maakte was lekker, en vers. Alles echt van alleen verse ingredienten, verse tomaten, verse komkommers en verse feta. En ik moest absoluut ook haar joghurt proeven, zelfgemaakte joghurt, vers. Ik kijk blijkbaar net te vriendelijk want ze draait mijn stoel een kwart slag en staat recht voor me. Lebbis is achter mijn rug verdwenen. Ze houdt mijn arm in een soort wurggreep en lacht.
En koffie. Ze maakt fantastische koffie, en vers, echt vers. Met kaneelsmaak.
Oh, smeekt ze, neem me mee naar Nederland, ik zal elke dag heerlijk koken voor je, en ik zal schoonmaken, de hele dag alles schoonmaken, tenminste als ik niet sta te koken. Ik zal je zeggen als ik mijn ogen dicht doe en er een andere vrouw bij bedenk is het werkelijk een wereldaanbod. Een andere armklem, ik kan werkelijk geen kant meer op. Oh mijn schat kirt ze in het Grieks. Wil je weten hoe ik heet?
Ik kan alleen maar “ja, graag” piepen.
En toen noemde ze haar naam, en ik zweer je dat ik dacht dat ik het verkeerd verstaan had, dus ik heb het nog twee keer nagevraagd. Maar ik verstond echt steeds hetzelfde. Ze heette namelijk Leo.
Leo?
Ja, Leo.
En ze zou Nederlands leren. Heel snel.
En alles vers.
Leo.
Ik weet niet of je zelf vaak naar de serie MASH keek, maar opeens zie ik dat ze sprekend lijkt op Klinger. De travestiet. En dan is dit de wat oudere dikker broer/zus.
Of ik weet het niet.
Als ik weer ga luisteren noemt ze nog even het rijtje. Koken, schoonmaken en alles vers, en altijd thuis als ik dat wil.
Ik zeg, nou dat moet ik in ieder geval eerst aan mijn vrouw vragen.
Ja toch?
En ze ontploft.
Ik heb al een vrouw, smerige schoft dat ik ben. Hebben we net wat en gelijk al vreemd gaan met mijn eigen vrouw. Ze lacht niet meer, laat me los.
Ze rent naar de telefoon en nu weet ik heel weinig van de Griekse maffia maar ik hoor woorden die verdacht veel lijken op mama belazerd, alle broers, blonde Hollandse man en 75 kilo giros.
Ongelofelijk hoe hard je kunt rennen in de verstikkende hitte van Athene.
Eindelijk een taxi. Maar die wist niet waar het enorme Olympische complex was dus die rijdt weg met de deur nog open.
De volgende taxi kunnen we mee.
En, net als door alle andere taxi’s worden op avondvierdaagse loopafstand van het stadion afgezet op een vluchtstrook van de snelweg.
Na 3 kwartier zijn we overgestoken en een klein uur later zitten we in een uitverkocht honkbalstadion bij Nederland-Griekenland.
Inmiddels lees ik op mijn SMS dat Inge de Bruyn al brons heeft en de mannen-estafette ploeg zilver.
Bij het honkballen zijn ze in de 4e inning en Nederland staat al met 4-0 voor, 0 uit.
Da’s lekker, ze lopen dezelfde inning zelfs door naar 6-0. Ik denk heerlijk te zitten, maar ik zit naast Lebbis. En dat is een ele leuke man maar niet om mee naar het honkballen te gaan. Hij kent namelijk de regels niet.
Sterker nog, hij heeft het ook op school nooit gespeeld, hij heeft het ook nooit op televisie gezien, niets. Alsof je met een vrouw een belangrijke voetbalwedstrijd zit te kijken.
Lebbis zit er nu bij.
Kan dit misschien even bevestigen.
Het enige wat je wist is, dat er geen buitenspel bestond.
Maar je begon direct met de klassieke vraag in welke kleur Nederland speelde.
Kende niet een speler.
Wist niet hoeveel slag uit en hoeveel wijd een vrij honk.
Dat een homerun ook gewoon 1 punt is.
Dat je niet met twee of meer op een honk mag staan.
Oh nee, dat mag niet, alleen op het derde honk.
Nee natuurlijk niet.
En moet de hele tijd dezelfde slaan?
Maar die is toch fout, dan ben je toch uit?
En het ging maar door.
Ik heb helemaal niks gezien van de wedstrijd.
Ook een beetje omdat ik naast twee hele dikke Grieken zat. Heel dik. Zeg maar drie stoeltjes per persoon.
En dan moet Hans ook maar zeggen wat hij de hele tijd dacht te horen.
Zeg maar.
Goed uiteindelijk een strakken 11-0 overwinning. Dus mijn ongeslagen mascotte-status is nog steeds onaangetast.
Dan vanmorgen.
Zijn we naar het Tennis geweest.
Ze hadden namelijk gezegd dat Martin Verkerk zou spelen. Ik weet ook niet hoe het kwam dat ik niet wist dat hij geblesseerd was maar goed, iedereen verzekerde me dat we gingen kijken naar Martin Verkerk.
Hij speelde tegen Thomas Enquist maar Verkerk was enorm veranderd. Ik herkende hem helemaal niet. Kleiner, donker, tatoeage op zijn rechterbovenarm, stoer staartje.
Maar goed het kan. Ik dacht nog wel bij het uitschelden van de scheidsrechte, God, wat spreekt Martin vlekkeloos Spaans.
Bleek het dus Calos Moya te zijn.
In de langste partij van het toernooi. Een schitterende wedstrijd, maar lang. Echt lang.
En zo’n stadion is een kom. Een kom waarin als het ware alle warmte verzameld, bewaard en zelfs gestapeld wordt. Zo’n stadion wordt verschrikkelijk heet. En wij hadden mooie kaarten, maar wel met volle zon van achteren.
Ik dacht nog.
Goh, ik ruik lekker gegrillde kip.
Bleek mijn eigen rug te zijn.
Totaal verschroeid.
Partij duurde ruim 3 uur. Gevoelsduur zeker 10.
28 matchpoints voor Enquist maar uiteindelijk winst voor Moya.
Erna nog een veelbesproken interview met Richard Krajicek en Andy Roddick op armlengte afstand.
Weer een mooie dag.
Nu naar Pieter van de Hoogenband.
Tot morgen!!
maandag 23 augustus
Lieve Marianne,
Het wordt hier al snel laat in Athene. En dat komt niet alleen omdat het hier zowiezo al een uur later is. Maar je gaat na de uitzending gelijk door naar een wedstrijd, die duurt tot een uur of elf, dan moet je nog wat eten, douchen en dan nog even naar het Holland Huis en dan is eigenlijk al gelijk weer laat. En vroeg weer op. Die twee gaan zo slecht samen dat ik al een paar keer bij thuiskomst de wekker niet voor over een paar uur moest zetten maar dat ik de wekker terug moest zetten.
Maar het wordt ook allemaal steeds mooier.
Gisterenavond was ik naar het turnen. De toestelfinales mannen en vrouwen. Ik zat er onwaarschijnlijk dicht op. Dat moet ook wel bij de vrouwen want die zijn maximaal 1.30 dus als je er niet dicht genoeg opzit dan zit je eigenlijk alleen naar de toestellen te kijken.
Ze zijn echt onwaarschijnlijk klein. Echt niet groter dan een Barbiepop. Ik zag ook een trainer een van zijn pupillen oprekken en die deed eigenlijk hetzelfde als iedere jongen vroeger bij de barbie van zijn zus. Kijken of je die benen eraf kon draaien.
Er zat een Chinees meisje waarvan ik zeker weet dat als je daar een touwtje met een zuignap aan doet dat ze zo aan de achterruit van je auto kan hangen.
Maar wat een onwaarschijnlijk mooie oefeningen.
De eerste finale was vrije oefening mannen. Zelf heb ik als gymleraar ook best wat aan turnen gedaan maar ik herkende werkelijk geen enkel onderdeel wat ik ook ooit ongeveer gekund heb. Nou misschien alleen het op de mat stappen en groeten naar de jury. Maar zelfs dat zag er spectaculair uit.
Vervolgens de vrouwen met de paardsprong.
Mooi onderdeel.
Eerst al de aanloop.
Die vrouwen lopen zo verschrikkelijk hard aan. Ik heb de 100 meter vrouwen eergisteren ook gezien maar deze meisjes lopen op blote voeten in een turnpakje volgens mij even hard. Zet een paard aan de finish en klokken maar.
Op het eind van de aanloop springen ze niet gewoon op de plank maar daar maken ze gelijk al een anderhalve streksalto en dan na de afzet van het paard nog een dubbele schroef en anderhalf gehoekte salto.
Nou dan moet je toch wel een hele zure muts zijn als jurylid om dan nog aftrek te geven voor de armen iets gebogen of de benen een centimeter uit elkaar.
Vreselijk types. Bij het paardspringen zat ook een Nederlands jurylid.
Keek heel streng. Echt geboren als jurylid.
En die gaf van alle juryleden steeds de laagste waardering.
Had toch altijd nog een klein foutje meer gezien. Je zag er kijken. Tijdens de uitvoering begon ze al een beetje te schudden met haar hoofd en volgens mij ook te zuchten. En dat is dan misschien een privedingetje maar ik vind het zo pijnlijk dat als ik iets doe voor een vrouw dat ze gelijk al schudden en beginnen te zuchten.
Ik zeg niet dat ik dat uit ervaring ken, ik zag dat het me heel erg lijkt.
Ik vraag me ook af waarom mensen jurylid willen worden.
Nooit eens vrijuit genieten. Altijd wat aan te merken.
Je zou met zo’n vrouw samenleven.
Altijd gezeik, altijd gemier, gezucht, armen iets gebogen, benen een klein beetje uit elkaar, en dan demonstratief in bed een appel eten. Bah
Viel mij trouwens wel op dat mannen gejureerd worden door mannen en vrouwen door vrouwen. Blijkbaar omdat er anders ook op andere dingen gelet wordt.
Toch zie je ook alle trucs om de jury te beinvloeden
Het groeten, het glimlachen, het aardig zijn naar andere deelnemers. En na de oefening altijd gelijk juichen, en een trainer die er gelijk op af komt een hartstochtelijk begint te omhelzen alsof de oefening nog nooit zo goed gelukt is.
Jammer dat ik een groot deel van de sprongen niet echt gezien heb omdat er voor mij een man stond te bellen naar iemand aan de overkant van de zaal en hij wilde aan degene aan de overkant laten merken waar hij stond dus hij stond de hele tijd te zwaaien. Maar hij legde zijn positie wel erg slecht uit want volgens mij heeft ie zeker 25 minuten staan zwaaien.
Mooiste onderdeel was ringen voor de mannen.
Een fantastische demonstratie van kracht.
Recht voor ons. Je zag de spieren trillen. Je zag ze reageren als je met je camera vol in hun gezicht flitste. En zo ben je toch eigenlijk ook echt een bepalend deel van de wedstrijd.
Geheel ten onrechte wat mij betreft won de Griekse deelnemer.
Die was als eerste na 10 minuten meeklappen met de sirtaki –opkomst.
Tijdens de Griek was het hele stadion stil. En dat was een goeie oefening maar helemaal niet beter dan de anderen, integendeel. Maar bij de anderen ging het stadion bij de geringste correctie al keihard juicjhen en direcht na de afsprong van alle anderen scandeerde 15.000 mensen uit volle borst Hellas, Hellas.
Ja, probeer dan nog maar eens objectief te blijven.
Vervolgens nog wat gedronken in Het Holland Huis met een paar honkballers.
Ik had beloofd niet te beginnen over hun kansloze uitschakeling als ze mij goed zouden verzorgen. En ik zal je zeggen, ik kijk nu al uit naar een avond met de volleyballers.
Vanmorgen naar het Olympisch Dorp.
Dat duurde wel even voor we er waren. Geen taxichauffeur die Engels spreekt en de woorden Olympic Village betekenen helemaal niks. Het enige wat ze doen is herhalen. “Olympic”
Yes, Olympic Village.
Olympic.
Where the athletes sleep.
Olympic.
Elke keer weer een totale aflevering van Hints om ergens te komen met de taxi.
Ik heb zo’n beetje iedere Olympische Sport moeten uitbeelden.
Pas bij de imitatie van een snurkende Anky van Grunsven begon het te dagen.
Het Olympisch Dorp dus.
Ernstig beveiligd en terecht.
We krijgen een rondleiding van iemand van de stichting Right to Play.
Een voortreffelijk Stichting die topsporters laat sporten met kinderen uit de hele wereld.
Degen die de rondleiding doet vertelt direct dat hij eigenlijk nog helemaal niks gezien heeft van het Dorp, maar wel een plattegrond op de kop heeft kunnen tikken en dat we mogen aanwijzen waar we heen willen. Gelukkig komen we Dennis van de Geest tegen die ons mee neemt naar het Nederlandse kamp.
Hij is op de fiets. Een soort kruising tussen een vouwfiets, een ligfiets en een mountainbike, en dat met stepwieltjes. Fantastische fietsen, fantastisch met Dennis erop.
Met Dennis kun je natuurlijk overal doorlopen. En zo kunnen we de appartementen bekijken. Beetje praten met de aanwezige Nederlandse sporters en vraag me niet precies hoe het is gegaan maar opeens zaten we koffie te drinken bij de Nederlandse hockey-sters. Prachtig hoe je dan de tijd kunt vergeten.
Aanvankelijk zaten we nog alleen met Macha van der Vaart en Eefke Mulder maar al snel waren ze er bijna allemaal. En er werd geschonken, en uit stiekeme kartonnen doosjes brownies tevoorschijn getoverd, er werd gelachen, verhalen verteld, de ramen dicht gedaan, muziekje opgezet, een beetje gedanst. Ik zal je zeggen, de sfeer is daar zo goed. Dat moet wel goud worden.
Zelf heb ik verteld dat iedere keer als ik kwam kijken bij een Nederlandse ploeg dat er behoorlijk gewonnen werd. Kan toeval zijn, maar valt wel op.
Was inderdaad een rechtstreeks aanbod om teammascotte te worden.
Daar werd gretig gebruik van gemaakt.
Of ik bij een eventuele medaille dan ook het veld op wilde stormen en iedereen zou willen omhelzen en zoenen, in een Willem Alexander Pak.
Goed, voor het vaderland dan.
Het werd een ontroerend afscheid.
Erna wilde we nog even naar een wedstrijd.
Konden we aan de poort van het Olympisch Dorp nog kaarten krijgen voor Katehaki.
Wisten we ook niet wat het was, maar het scheen ook gloednieuw te zijn en echt fantastisch. Katehaki. Kaartjes waren 90 euro maar dat is in zo’n tweede week heel normaal. Dus kopen en 25 minuten zaten we bij Katehaki, bleek namelijk de naam van een metrostation.
Vanavond Rowen Hezzen en een tweede sessie koffie.
Het zal niet vroeg worden.
dinsdag 24 augustus
Lieve Marianne,
Vandaag wat mijn eigen stadionbezoek betreft de eerste rustdag. Vooralsnog ben ik naar 19 wedstrijden geweest en dat aantal betekent dat ik inmiddels Willem Alexander achter me heb gelaten en alleen nog Erika Terpstra voor me moet dulden.
Waarbij ik in mijn voordeel moet zeggen dat Erika met een privewagen reist en ik alles moet doen met metro en bus.
Nou gaat dat overigens perfect maar het wordt wel steeds vermoeiender en dat komt vooral omdat het steeds drukker wordt in de metro.
De eerste week van de Spelen kon je nog gewoon lekker zitten tijdens het uurtje naar welk stadion dan ook, dat kan u niet meer. Alles zit stampvol. Kan niks meer bij.
Denk je bij iedere halte, maar er kan altijd nog meer bij. Zeg nooit vol is vol.
Sport verbroederd. Gisterenavond stond ik geklemd tussen 6 Oezbeken, 3 Bulgaren, 18 Japanners, 2 Litouwen, 4 Canadezen en 4178 Grieken, met toeters en weet ik veel wat, en dat merk je later pas. Want toen ik uitstapte dacht ik wat voel ik toch. Bleek er een halve Griekse vlag in me te zitten, en het complete estafetteteam van Angola.
Merk je gewoon niet.
De Griekse gewichtheffer Leonidas Sampanis is hier in athene al dagen groot voorpaginanieuws. Hij won brons maar werd betrapt op doping en moest zijn medaille inleveren. Maar er zijn hier in Griekenland postzegels verschenen van alle Griekse topatleten waaronder Sampanis.
En die willen ze uit de handel halen, maar het zijn er een paar honderdduizend.
En bovendien zijn postzegels van Sampanis extra veel waard. Die slikte namelijk zoveel dat ik hoorde van gebruikers dat als zelfs als je alleen aan zijn postzgel likt dat je 2 weken lang vrij makkelijk de honderd meter in 9.85 loopt.
Straatwaarde van een Sampanis-zegel is al 4 euro per zegel. Er schijnen al tientallen Griekse zegelslikkers te zijn.
Kortom sterk spul dat EPO.
Daar gaan we de komende dagen nog meer over horen.
Verder op de voorpagina’s hier het onverwachte goud van Athanassia Tsoumeleka bij het snelwandelen.
Daar heb ik dan nog wel een stuk van kunnen zien.
Is natuurlijk al jaren heel veel gezegd over het snelwandelen.
Van ziet er niet uit, en wat heeft dat nou met sport te maken.
Ik zat me meer af te vragen hoe iemand er ooit bij komt om te gaan snelwandelen.
Hoe kom je daar als kind achter.
En wat brengt iemand ertoe om als haar ouders vragen op welke sport ze wil dat ze zegt. Ik zou het allerliefst op snelwandelen willen.
Nou dat komt goed uit want je benen zijn ongelijk, je heup zit tamelijk onnatuurlijk los aan je ruggenwervels en bij geen enkele andere sport wilden ze je aannemen dus papa en mama zullen eens gaan zoeken naar een snelwandelclub
Zelf volg ik de komende dagen voornamelijk de Nederlandse hockey-teams en omdat wij vrijdagochtend terugvliegen en de mannen pas erna de finale spelen volg ik vooral de vrouwen op de voet.
Als er geen Olympische Spelen zouden zijn geweest heet dat gewoon stalken, nu heet het op de voet volgen.
Voor het team.
Natuurlijk geeft dat wel eens wat fricties, bijvoorbeeld gisterenavond toen het merendeel wilde gaan slapen maar er twee dames wilden dat ik toch nog een verhaaltje zou voorlezen. Maar voor de rest was het een perfecte voorbereiding op de halve finale van vandaag.
Zelf heb ik ook een stalker.
De schoonmaakster in het hotel.
Heel eng.
Komt ’s morgens heel vroeg als ik nog op bed lig de kamer binnen, zegt dan oh sorry en begint om me heen te stofzuigen en het bed te verschonen.
Na twee dagen had ik door dat de deur ook op slot kon.
Maar had ik voor de frisse lucht de balkondeuren open.
En hop daar stond ze weer. Oh sorry.
En daar ging weer mijn laken en deken. En voor ik het doorhad was ze mijn tanden aan het poetsen.
Eergisteren had ik mijn bed tegen de deur gezet. De balkondeuren goed op slot, kastje met televisie ervoor. Echt een onneembare vesting.
Hoor ik ’s morgens toch gewoon weer sorry, had ze de hele nacht met een emmer sop onder mijn bed gelegen.
Vanmorgen heb ik heel rustig aan gedaan.
Voorbereiding op de beklimming van de Acropolis.
woensdag 25 augustus
Lieve Marianne,
Wat een onwaarschijnlijke spanning gisteren bij het hockey van de dames.
Zat hem natuurlijk ook wel een beetje te knijpen omdat wij eergisteren bij de hockeysters koffie hadden gedronken.
Op de Spelen telt iedere nuance.
Stel dat ze voor het eerst dit tournooi een wedstrijd verloren hadden dan had het kunnen zijn dat het onze schuld was omdat we de dagelijkse routine doorbroken hadden. Door onze schuld geen finale.
Maar nu is het omgekeerde waar. Mede door onze bijdrage staan de hockeyvrouwen in de finale. Opeens zijn we belangrijk. En dat praat zich rond in het Olympisch Dorp. Opeens willen alle kanshebbers dezelfde behandeling.
En zo kan het dat ik vannacht in de stal heb geslapen bij Salinero, het paard van Anky van Grunsven.
Die vroeg precies dezelfde behandeling. Dus die kreeg dezelfde behandeling.
Voor het vaderland.
Erna gegeten met Sean Petri.
Een Engelse vriend van mensen hier die toevallig in hetzelfde hotel zit als ik.
Sean is hoofd van de selectiecommissie van de Engelse Atletiekploeg.
Werkelijk een markant figuur.
Hij is ongeveer 2 meter hoog, en diep, en weegt geloof ik 170 kilo.
Was een topatleet in de jaren ’70. Heeft meegedaan met de Spelen en zover ik begrepen heb ook een medaille gewonnen.
Welke onderdeel denken jullie gezien zijn figuur?
Juist, kogelstoten.
Ik zeg hem dat ik dat nou net het vervelendste onderdeel vind.
Ja, zegt hij, en je begrijpt dat ik met mijn lichaam juist een hekel heb aan de steeple-chase.
Er moet worden besteld.
Veel.
Hij komt namelijk eerst met de anekdote dat hij wel eens gaat eten met zijn oude kogelstootvrienden, zelfde postuur. En dat ze een keer met zijn vijven een restaurant hebben leeg gegeten. Zover dat de baas kwam zeggen dat hij het een eer vond zal ze kwamen eten bij hem maar dat ze de volgende keer dan wel ruim van tevoren moesten bellen.
Sean is nu verslaggever voor de BBC, net als zijn vader de werkelijk een grootheid schijnt te zijn.
Zijn moeder heeft op de Spelen nog tegen Fanny Blankers Coen gelopen, en was de enige bedreiging voor de sportvrouw van de eeuw.
Sean kent iedere Britse sporter van belang en heeft de ene anekdote na de andere.
Voorbeeld
Verhaal, Nigel Mansell.
En dan over de trainingsarbeid van sporters.
De tienkamper Dailey Thompson, een goede vriend van hem, heeft 10 jaar aan de top gestaan. En dat deed hij eigenlijk door ieder jaar nog harder te trainen dan het jaar ervoor. En vooral ook op kerstdagen en oud en nieuw want dan trainde de rest niet en dan had je gelijk 3 dagen voorsprong.
Op tafel staan inmiddels voor 3 mensen 7 hoofdgerechten.
Ik zeg nog. Je weet inderdaad nooit wie er langs komt.
Waarop hij zegt. Nee, maar dan bestellen we gewoon wat bij.
Hij kent iedereen. Michael Johnson te zijn. De Amerikaanse 200 en 400 meter loper, twee keer goud op de Spelen. Ovett, Cram en Sebastian Coe. De drie Britten die tien jaar lang de 800 en 1500 meter hebben beheerst. Allemaal goeie vrienden.
Het is een komen en gaan van de grootste namen.
Alles gaat over tafel
En ik lul maar mee, want ik heb ze allemaal ooit op televisie gezien.
Mensen achter ons luisteren blijkbaar ook mee.
Als ik uiteindelijk wegloop wordt gevraagd of ik ook atleet ben. Ik kom zo bekend voor.
Oh nee ze weten het al.
Ik lijk op een levenslang wegens doping geschorste Russische discuswerpster uit de jaren 70. Alleen netjes geschoren.
En hoewel ik vroeg naar bed moet omdat ik de volgende dag moet gaan mountainbiken met Bart Brentjes, toch nog maar even naar het Holland Huis.
Bleek dan toch best wel een aardige sfeer te zijn. En leuk ook dat er steeds meer sporters zijn.
Want die zijn allemaal klaar.
De zwemploeg, de volleyballers, de honkballers, de meeste wielrenners en wielrensters. Uiteindelijk besluit ik maar weg te gaan om op tijd in het hotel te zijn om mijn wekker uit te zetten. Anders hebben de buren daar zo’n last van.
En vandaag dan het mountainbiken met wereldkampioen Bart Brentjes.
Die een uiterst relaxte indruk maakt.
Hij legt uit dat dat natuurlijk vooral komt omdat hij weet dat hij nu met mij gaat fietsen.
Als ik wat vragen wil stellen kan dat altijd onderweg.
En weg is hij.
Bergop.
Nou, kom maar op met je vragen.
Ik probeer wel iets te vragen, maar er komt niks dan gehijg uit mijn mond.
Zwaar hijgen.
Zwaarder nog dan vannacht Salinero.
Beetje misselijk gevoel, kloppende slapen en ja dat is toch echt de smaak van bloed.
We zijn een paar minueten onderweg. Er is besloten om van het asfalt te gaan en lekker een pad met grote puntige keien te nemen.
Ik maak dat allang niet meer bewust mee.
Bart fluit ondertussen het totale werk van Rowen Hezzen en steekt twee vingers in zijn neus.
Eens kijken of we wat zwaars kunnen vinden zegt hij.
Ik merk dat de fietsende mens ook voor 75% uit verzuring kan bestaan.
Iets zwaarders, leuk.
Langzaam went het. Het gaat iets beter.
Dan komen we bij een wat lastigere helling. Wie het verst komt zonder van zijn fiets te stappen roept hij.
Er is hier wat mij betreft echter geen sprake van een helling, het is meer een overkapping, het lijkt of het stijgeingspercentage meer dan 90 graden is.
IK weet wel dat dat niet kan.
Maar ik zie ook verdacht weinig omdat snot voor je ogen nu eenmaal niet zo doorzichtig is. Het begint te sneeuwen, zwarte sneeuw, een harde monotone piep in mijn oren, ik zie mijn leven in een flits aan me voorbij komen, jawel hoor daar lig ik weer naast Salinero.
Van boven hoor ik roepen dat ik mag vragen wat ik wil.
Ik heb niks te vragen.
Ik kan me niet voorstellen dat er zaterdag iemand beter rijdt dan Bart.
donderdag 26 augustus
Lieve Marianne,
Gisteren was het gewichtheffen mannen, categorie superzwaargewichten.
Het gewichtheffen is hier in Athene een beetje verstopt. Het stadion is heel moeilijk niet te vinden. Er stopt ook helemaal geen bus of metro, en taxi’s weten het zowiezo niet, maar zoals ik al eerder heb verteld die weten niet eens het Olympisch Stadion.
Maar hoe kom je dan bij het gewichtheffen?
Je moet over straat lopen en wachten tot je wordt aangesproken door iemand die zegt: “Pssst, wanna see weightlifting?’
Als je dat wilt krijg je een zwarte kap over je hoofd, wordt in een auto getrokken en dan kun je naar het gewichtheffen.
Enorme grote dikke zware mannen, die bestaan uit alleen maar spieren. Werkelijk alleen maar spieren, mega, het schijnt dat ze ook hersens hebben ten grootte van een walnoot in hun staart. IK meende dat ik Steven Spielberg zag zitten om te casten voor Jurrassic Park 4.
Verder zaten er opvallend veel Olympische Kogelstoters in de zaal. Toch een beetje soort zoekt soort. Hadden waarschijnlijk kaarten gehad van dezelfde dealer. Nederland heeft het Holland Heineken Huis, het HHH
; het schijnt dat gewichtheffers en kogelstoters terecht kunnen in het Albanie Anabolen Appartment. Het AAA.
Hoogtepunt van de avond was een geblesseerde Noorse gewichtheffer, bijgenaamd de Orka van Trondheim, die neerstortte op het podium, moest worden afgevoerd met een brancard maar de 4 suppoosten konden hem niet tillen. Die hebben ze met 8 man weg moeten rollen.
Maar dit heb ik allemaal uit bronnen want zelf was ik bij atletiek. Daar won een Griekse de 400 meter horden, en verder heb ik niks gezien want dat hebben ze op de tribune de rest van de avond gevierd.
Snel naar het Holland Huis want daar werden Theo Bos en Anky van Grunsven gehuldigd. Theo met een zilveren medaille geheel op eigen kracht. En de fantastische Anky voor de derde keer goud maar wel met behulp van Salinero waarvan bekend is dat ik daar gisteren de nacht mee heb doorgebracht. Iedereen in de zaal hoopte dat Anky bekend zou maken welke twee mannen toch in het pak van Salinero zitten. Maar dat hield ze geheim. Voor hier in de studio blijft het opvallend hoe goed Humberto Tan een Piaf van Salinero kan nadoen.
Maar ook Humberto hult zich in stilzwijgen.
Vervolgens heb ik mijn best gedaan om vroeg naar huis te gaan. Punt is dan wel dat je de mannen-estafette-zwemploeg niet tegen moet komen. En het punt is dat ik die juist weer wel tegen kwam.
En verder zat ik natuurlijk nog met de laatste voorbereiding van de hockeydames.
Kortom een latertje.
Vanmorgen vroeg op want we mochten met het hele radioteam mee met een aantal sporters op een zeilboot. Iedereen schaars gekleed en diep gebruind en dan heerlijk zeilen op felblauwe zee, springende vissen, prettig brandende zon, lekker briesje, heldere hemel, zeg maar alles waar het op dit ogenblik in Nederland aan ontbeert.
Maar weet allemaal in Nederland dus dat we op zulke ogenblikken wel degelijk aan jullie denken.
Maar we komen er ook weer aan.
Het is onze laatste dag in Athene. Morgen vliegen we terug.
Voor ons het eind van de Spelen.
Van een unieke ervaring.
ZO mooi om in een stad te lopen met 200 nationaliteiten die allemaal vrolijk zijn. Als je in de metro of bus zit ben je met bijna allemaal mensen die naar een wedstrijd gaan. Die iets gaan doen waar ze echt zin in hebben. De hele stad zindert van energie. Op het terrein van het Olympisch Stadion bijvoorbeeld is ook het zwemstadion, de tennisbanen, de turnhal, de wielerbaan en een basketbalhal. Op een avond zijn er soms 150.000 mensen. En alles gaat prima, iedereen heeft het bijzonder goed met en langs elkaar. Allemaal een beetje sentimenteel misschien maar het geeft beslist hoop. Het kan dus wel. Je kunt de bedoeling van de Olympische Spelen wel zeggen, maar je zou hem eens moeten voelen.
Maar toch is het ook prettig om naar huis te gaan.
Tijd voor iets anders
Ik heb in de straat van mijn hotel een vast adresje voor de koffie.
Heel prettig. Bestelde ik de eerste drie dagen een dubbele Griekse koffie met medium sugar en een grote jus d’órange. Lekker als je daar de vierde dag komt dat ze al aan komen lopen met de dubbele Griekse koffie en de jus d’orange.
Prettig om te merken dat ze weten wie je bent.
Minder lekker als je een keer wat anders wilde bestellen. Want voor je op de kaart hebt kunnen kijken staat er alweer een dubbele Griekse koffie en een grote jus dórange
Een paar dagen terug kwam ik om drie uur ’s nachts langs het dichte terras, springt opeens dat hele lieve Griekse bedienstertje uit een donkere spelonk met een Griekse koffie en een jus d’orange.
Ik moet de laatste dagen een tering-eind omlopen om het terras te vermijden want ik kan geen Griekse koffie en jus dórange meer zien.
Vanavond dan de laatste krachtproef.
Naar de finale van de hockeydames, waarvan inmiddels werkelijk tot ver buiten het Olympisch Dorp wordt gefluisterd dat Edwin en ik daar toch een bepaalde stimulerende invloed op hebben gehad. En wij moeten toegeven dat wij er, hoewel we totaal niet bijgelovig zijn, ook een beetje in gaan geloven dat dat misschien ook zo is. Natuurlijk komen er ook de vragen of hetzelfde geldt voor de hockeyheren die ook in de finale staan maar daarvan willen wij benadrukken dat die de finale geheel op eigen kracht hebben gehaald.
Erna nog een huldiging in het schandalig dure Holland Huis en dan naar het vliegveld.
Het meedoen voelt hetzelfde als winnen.
Wat was dit een geweldige ervaring.