Week 45
Lieve Marianne,
maandag 1 november
Jan Peter Balkenende heeft zich na al die weken ziekenhuis weer gemeld op zijn werk.
En mooi hoe dat gaat.
Het was enorm feest, iedereen blij, overal ballonnen, iedereen zingen, allemaal zwaaien. Taarten, loftuitingen en opluchting.
Kortom, allemaal totaal nieuw voor Jan Peter.
Normaal als hij op het Binnenhof komt wordt hij, in het gunstigste geval, met de nek aangekeken, maar vaak werd hij gelijk beschimpt, uitgelachen en beledigd.
En nu: Feest!!
Kortom, je kunt bij JP spreken van een enorme ziektewinst.
Het ging zelfs nog verder. De premier werd als een soort redder binnengehaald.
Een alleskunner. Iemand die ons land weer tot een eenheid zou kunnen smeden, die ervoor zou kunnen zorgen dat de Amerikaanse verkiezingen eerlijk zouden verlopen, ja die zelfs, en dan vraag je echt het schier onmogelijke, ja die zelfs Ajax weer aan het voetballen zou krijgen.
JP Genoot enorm.
En terecht.
De ontsteking aan zijn voet was vreselijk, maar het was het wel waard.
Vrolijk ging hij op de trap staan. Derde tree.
En speechen. De ene one-liner na de andere.
Weet je wat ik op een gegeven moment op mijn voet zag?
Wormen en maden.
Maar de beste grap van JP was de volgende:
Weet je wie ik wil bedanken?
Gerrit Zalm.
Heel goed gevonden.
Niks natrappen.
Gewoon bedanken. Vriendelijk blijven tegen iemand die je functie wil overnemen.
Wat slim.
Waarop Gerrit, en dat mag ook worden gezegd, waarop Gerrit een fantastische Boer met Kiespijn liet zien.
De premier zei ook hetvolgende.
Ik citeer:
Soms wordt er wel roofbouw op je lichaam gepleegd. Er komt veel op je af.
Neem de bedreigingen waarvan nog steeds sprake is, de onheuse bejegeningen, het verzet in de samenleving. Soms is het krankzinnig.
dinsdag 2 november
Ik zit ’s ochtends met vrienden thuis te werken.
Een van de vrienden wordt gebeld dat Theo van Gogh is vermoord.
Niemand gelooft het.
Een van Theo’s beste vrienden zit bij mij.
Zoeken op teletekst. Er staat nog niets.
Misschien is het niet waar.
Een volgende telefoontje.
Dit soort dingen gaat blijkbaar snel.
Op AT 5 staat iets over een schietpartij op de Linnaeusstraat, dat is bij mij om de hoek. Niets over het slachtoffer.
De Linnaeusstraat. Mijn vrouw fietst daar. Ik zoek de telefoon
Gelukkig ze belt me.
Zij fietst nog.
Ze heeft iemand op straat gezien Vreselijk. Het leek Theo van Gogh.
Dat zeiden omstanders ook.
Dus toch Theo.
Mijn vrouw is door het Oosterpark gefietst naar de school waar ze les geeft.
Aan de Nassaukade.
Vanuit het lokaal is ze getuige van de enorme schietpartij die daar plaatsvindt.
Mijn directe omgeving is opeens de wereld.
Ik zeg.
Het is waarschijnlijk inderdaad Theo
Dat kan niet.
Verbijstering in de kamer.
Theo.
Jezus.
Langzaam dringt het door tot alle televisienetten.
Wij drinken koffie.
Er is mist buiten, het is grijs en windstil.
Alles is somber.
Er is sprake van een dader met een islamitisch uiterlijk wordt er gezegd.
Ja.
En er is sprake van een slachtpartij.
Schieten, steken, keel doorsnijden en een mes met een brief in zijn borst.
Het is beestachtig. Het is walgelijk.
Het is een kutdag, in een kutwereld.
Er is mist buiten, het is gitzwart en windstil.
Meer nieuws.
Banden met een terroristische organisatie.
In Nederland.
We kunnen onze ogen niet meer sluiten.
Paal en perk aan terreur.
En dan de lange reeks van televisieprogramma’s met allemaal mensen met bijna allemaal dezelfde meningen.
Ja, hij zei dingen die vaak veel te ver gaan, maar je kunt nooit iemand om zijn mening vermoorden. Tenminste, dat vind ik.
Ja, hehe, dat vind ik ook.
En ja hij had twee kanten.
Aan de ene kant een fantastische zorgzame vriend, aan de andere kant een schofterig harde provocateur.
We wisten het al lang maar na de moord op Fortuyn wisten we dat nog zekerder.
Meningen negeer je, of je gaat in discussie. Je vind elkaar een kolossale penis, of je leert van elkaar. Vrijheid van meningsuiting.
Ja, natuurlijk.
Dat vind ieder normaal denkend mens.
Helaas zijn er ook mensen die dus niet normaal denken.
Wat doe je daarmee?
Je kan niet anders zeggen dan keihard aanpakken.
Het weer verandert niet. Het blijft misten.
Om de hoek ligt Theo van Gogh.
Iedereen is weg.
Ik ben alleen thuis.
Mijn dochter zit op school.
Ik neem aan dat ze gewoon lol heeft.
Mijn vrouw mag lopende het onderzoek de school niet uit.
Ik bel met wat vrienden.
Allemaal onaangenaam verbaasd tot verbijsterd.
Is het ook de verharding van de maatschappij die een aantal jaren geleden is ingezet.
Alles moet duidelijker en harder.
Alles mag gezegd worden.
Is dat zo?
En nu?
Ik fiets op straat.
Een jonge vrouw met een hoofddoek loopt op de stoep.
Er loopt een Nederlandse jongen langs die haar vol in haar gezicht spuugt.
Ik roep wat.
Hou je bek, kankerlijer, zegt hij.
Ze moeten oprotten.
Ik zeg, je hebt de verkeerde.
Zij heeft niks met een krankzinnige te maken en ik wil niet dat ik in elkaar geslagen word omdat jij iemand in haar gezicht spuugt.
En jij bent een kankerlijer, rond hij af..
Ik kom er niet uit.
Mag ik eigenlijk zeggen wat ik wil?
Punt is:
Iedereen vind dat je alles over iedereen mag zeggen behalve als iemand iets over jou zegt.
Zeg iets over voetbalsupporters van welke club dan ook en je krijgt dreigbrieven.
Zeg iets over de verkeerde moterclub en je krijgt klappen.
Zeg iets naars over extreem rechts en je krijgt haatmail.
Zeg iets over de bond van lilliputters en je krijgt minihaatmail.
Zeg iets over vrouwenonderdrukking bij moslims en je wordt bedreigd.
Zeg dat niet iedere moslim slecht is en je wordt bedreigd als smerige vertegenwoordiger van de linkse parochie.
Het is hopeloos.
Je kunt in het openbaar alles zeggen, maar voor bijna alles kun je worden bedreigd.
Maar goed bedreigen doet geen pijn.
Maar het maakt je soms wel wat voorzichtiger.
Er hoeft maar een kleine groep debielen tussen te zitten en je bent dapper maar dood.
Jezus, arme Theo.
Dapper.
Nog een keer teletekst.
De Kneet is ook dood.
Zomaar een hartaanval.
Ook dat nog.
De meester van het vrijzinnige wielrenwoord.
Het is avond, het mist nog steeds.
Het mist alles.
Het mist alle kleur.
Ik heb een column die bedoeld is om mensen met op zijn minst een glimlach het weekend in te laten gaan.
Ze maken het deze week wel erg moeilijk.
Mijn dochter slaapt met een lach.
Dat dan weer wel.
woensdag 3 november
Kerry heeft zijn nederlaag toegegeven.
Gewoon toegegeven.
Komt natuurlijk door die Middeleeuwse incestueuze oerchristelijke plattelands-aanhang van president Bush. En door die Land-veroverende Latino’s, waar er ook heel veel van zijn, want dat fokt maar aan.
Maar dat zegt ie niet.
Want Kerry heeft even geen zin in bedreigingen.
Als ze in Nederland al iemand afslachten wat moet dat dan in Amerika?
Daar krijg je bij twee pakken cornflakes een pistool.
Het lijkt hem voor het land ook beter om even geen verdeeldheid te zaaien.
De ene helft van het land is voor Bush, de andere helft voor Kerry.
Zeker heel dom om te denken dat ze ook met zijn tweeen president kunnen zijn.
Een voor het binnenland, de ander voor het buitenland.
Ook Ajax is bang.
Logisch als je in Israel speelt.
Een overwinning daar wordt al snel uitgelegd als anti-semitisme. En Sharon is in het algemeen nogal snel met vergeldings-acties.
Kortom. Heel slim manoevreert Ajax zich naar de kleinst mogelijke nederlaag.
Natuurlijk kost het moeite om zo slecht te spelen dat je zelfs verliest van de nummer 3 van de Israelische competitie maar we hebben te maken met onze rood-witte topacteurs.
Soms denk ik dat de Israeli’s het door hebben, vooral als keeper Stekelenburg keihard zelf een bal tegen de spits van de tegenpartij schiet omdat die anders nooit zou scoren.
Maar nee, de oerdomme Maccabi’s lopen er met open ogen in.
Ajax kan terugkeren met de gehele selectie
donderdag 4 november
Even wat afleiding.
Gelukkig.
Er is een onderzoek gedaan naar wensen en gewoonten van kantoorpersoneel.
En wat blijkt.
Het merendeel van het kantoorpersoneel wil op de eerste plaats dat het op kantoor
gezellig is. Dat het voelt als thuis.
Leuke kleurtjes, dingetjes aan de muur, luie stoel, voetenbankje, afstandsbediening, dvd spelertje, grote ligbank met lekkere kussens, open keuken, pruttelend stoofpotje, geur van koffie, beetje aanloop en voor af en toe tussendoor natuurlijk ok een werkplek.
En het liefst een kamer.
Geen grote open ruimtes.
Kamer met een deur.
Vrouwen maakt het niet uit met wie ze op de kamer zit, een man of een vrouw.
Mannen werken het liefst met een vrouw op een kamer.
Sterker nog, die werken het liefst met een vrouw op het bureau.
Kortom, weinig nieuws.
vrijdag 5 november
En als laatste deze week hetvolgende.
De huismus staat op de lijst van bedreigde diersoorten.
Het aantal is sinds 1960 met de helft gedaald.
Staat letterlijk.
De huismus is een cultuurvolger en je krijgt het aantal mussen dat je cultuur verdient.
Nu pas besef ik dat ik deze week inderdaad niet een mus in mijn tuin heb gezien.
Tot de volgende week.