Week 11
Lieve Marianne,
maandag 21 maart
Het was een mooi weekend voor de Nederlandse sport op weg naar Rio.
Eerst waren het de handbaldames die zich voor het eerst in de geschiedenis kwalificeerden voor de Spelen.
Het geweldige team van coach Henk Groener speelt niet alleen geweldig handbal maar kan ook echt genieten.
Kortom, ze zijn een dubbele aanwinst voor Rio en zullen op de voet worden gevolgd door team Evers. En hopelijk niet alleen op de voet.
Er was op de WK indoor atletiek goud voor Sifan Hassan op de 1500 meter.
Mooi om te zien hoe de Nederlandse, 2 Ethiopische loopsters achter zich liet.
Ook Sifan zouden we graag op de voet willen volgen. Maar dat bleek dit weekend voor iedereen onmogelijk
En tenslotte was er zilver voor Dafne Schippers op de 60 meter.
Eigenlijk de afstand waarna Dafne in het algemeen pas een beetje op stoom raakt. Ze verloor met 2 honderste van een seconde. Maar als het een wedstrijd was geweest over 62 meter had ze gewonnen.
Kortom, die gaan we zeker volgen in Rio.
Rick en Edwin zijn op dit moment al aan het loten wie haar in de studio op de schouders mag nemen.
Nederlandse studenten halen lagere cijfers door slaaptekort, zo meldt de ochtendkrant bekend van vette letters en sensatiezucht.
Vooral “avondmensen” kunnen door eerder en langer slapen hun cijfers flink opkrikken. Komt ie. studenten die liever vroeg naar bed gaan scoren bij tentamens bijna een halve punt hoger.
Poe poe. Een halve punt. Ga je elke avond om 9 uur naar bed haal je bijna een halve punt hoger. Nog niet eens een half punt dus. Bijna een half punt. Zeg maar 0,4 punt. Dus alleen essentieel bij een 5,1 voor een tentamen. Want dan kom je met 0.4 hoger op een 5,5 is een 6 en dus gehaald.
Voor de rest is het toch een beetje zonde van een gemiste heerlijke avond.
Ik heb na een avond met goeie vrienden in de stad, lekker eten, een prachtige vriendin en een lange nacht, de volgende ochtend van puur geluk wel eens 2,8 punt hoger gehaald voor een tentamen. Dat is wel even wat meer dan die schamele 0,4 punt voor 12 uur de boel laf wegdromen onder een schimmelig dekbed. Laat ik het zo zeggen, geluk scoort beter dan slaap.
dinsdag 22 maart
Opeens mag een glaasje wijn of een biertje ook niet meer. Jarenlang werd er gezegd dat 2 glazen alcohol per dag juist heel goed was voor hart en bloedvaten en dat je daardoor minder kans had op dementie, kanker of botbreuken.
Maar nee hoor. Nu hebben ze opeens bepaald dat helemaal geen alcohol beter is. Niks niet een glaasje wit bij de lunch, een dingetje na het werk, 2 glaasjes bij het eten, een kratje na de training, een meter na de wedstrijd, een afzakkertje voor het slapen, een flesje om wat te vieren, een paar glazen om net even die rem er af te krijgen, een toost op je gezondheid, een zakflacon op wintersport, een kruidenbadje van Jagermeister, een gin-tonic om de komkommer weg te krijgen of op vrijdag een dubbele Irish Coffee vlak voor de column. Mag allemaal niet meer. Heel ongezond.
Tuurlijk, dronken is sneu, en verslaafd de hel voor naasten.
Maar geluk is gezonder dan frisdrank.
En terwijl ik zo lekker mijn grapjes zit te bedenken krijg ik pushberichten op mijn telefoon over aanslagen op de luchthaven van Brussel, aanslagen op een metrostation in Brussel. Ruim 30 doden en honderden gewonden.
En ik zal je zeggen, ik probeer het af en toe gewoon te ontlopen. Vorige week de aanslagen in Ankara en Istanbul. Elke dag weet ik veel waar. Het is allemaal precies even erg. Ik ontken het niet, ik ontloop het. Ik ga door. Ik ben met vrienden, vriendinnen, mijn vrouw, mijn dochter, bijzondere collega’s. Ik schrijf en treed op. Ik probeer mensen aan het lachen te krijgen of iets moois te vertellen en ik zoek het kleine nieuws dat hoop geeft en dat je anders misschien vergeet.
Ik volg heel veel nieuws om deze column zo goed mogelijk te doen.
En soms, is er ook voor mij, af en toe opgeteld teveel ellende.
Dan is Brussel te dichtbij en denk ik bij mezelf
“Daar zit je dan met je luchtige kleine berichtjes. Wat heb je daar nou aan? Dat snappen jullie ook wel.
Maar vlak erna denk ik. Wacht eens even. Als we allemaal aangeslagen voor ons uit gaan zitten kijken zijn we allemaal slachtoffer.
Beter om juist weer om je heen te kijken.
Extra te genieten van wie en wat er om je heen is.
Dat ondanks alle ellende en dreiging, de meeste mensen om je heen wel heel leuk zijn. En dat bijna alles in het normale leven gewoon doorgaat. En dat we juist behoefte hebben aan vrolijke kleine dingen, want opgeteld is dat een berg. Ik ontken niet en kijk niet weg. Er is ook behoefte aan hard tegen hard.
Maar de berg van opgeteld geluk is groter dan de kuil van verzameld verdriet.
Daarom gaan we door. Altijd weer.
Ik ook, met kleine grappige dingetjes, die opeens juist veel belangrijker zijn.
woensdag 23 maart
Dat Pasen zo vroeg valt blijkt heel gunstig voor de supermarkten.
Die hebben een veel hogere omzet. Dat komt omdat het vroeg in het jaar nog niet zo mooi weer is en mensen liever met vrienden en familie binnen zitten en dus meer gezellige hapjes kopen.
Zeg ik. We kunnen Pasen dus ook gewoon altijd vroeg vieren. Bv begin maart. Of wat dacht je van eind november. Dan is het vaak nog slechter weer.
Doe kerstmis een maand later, want dan heb je meer kans op sneeuw
En koningsdag in juni, lekker warm.
En pinksteren kan altijd, want dan weet toch vrijwel niemand wat je dan viert.
En raar, ook hiervan vermoed je dat het een heel slecht idee is.
donderdag 24 maart
Ik doe echt mijn best met kleine grappige dingetjes, ook in deze week.
Maar dan weer een zo’n pushbericht.
Johan Cruyff is overleden.
Ik lees het nog een keer.
Johan Cruyff is overleden.
Het staat er echt
Ik schrik. Ik ben er kapot van.
Ik weet niet precies hoe dat werkt. Maar erna zit ik in de auto, luister naar deradio en moet de hele rit huilen. Het stopt niet. Waarom niet?
Thuis zit ik op mijn werkkamer en kijk naar de foto’s van Cruyff die daar hangen. Ik besef dat mijn hele leven vanaf mijn 8e altijd minimaal 1 poster en een aantal foto’ s van Johan Cruyff op mijn kamer hebben gehangen.
Hij was er altijd.
En nee, het was geen naaste vriend, maar blijkbaar stond hij altijd voor iets waar ik van hou, wat veel betekent.
Toen ik klein was, was hij de beste voetballer van de wereld.
Als wij op een veldje gingen voetballen mocht iedereen roepen wie hij wilde zijn. Maar wij vonden dat niemand Cruyff mocht zijn.
Want die was gewoon te goed.
Hoe leg je uit aan mensen van nu uit hoe goed?
Laat ik zeggen. Zo goed als Messi maar dan met bewegingen van dansante kunst. Messi passeert en scoort. Cruyff danst, zweeft, betovert en zet een handtekening.
Messi is subliem. Cruyff is kunst.
Iedere pass geeft hij met effect. Alles wat hij doet heeft effect.
Ik heb hem live zien spelen.
Hij maakte Ajax groot. Hij maakte Oranje groot.
In die tijd kende 4 miljard mensen zijn naam.
Op vakantie waar dan ook, als je zei dat je uit Nederland kwam, keken mensen je dromerig aan en zeiden. Ahhh Holland, Johan Cruyff.
De WK van 1974 was voor de generatie van mijn vader een na-oorlogs keerpunt.
Hij maakte Barcelona trotser dan trots en die trots is daar nooit verdwenen, maar begonnen met hem.
Hij werd trainer en onnavolgbaar taalkunstenaar die af en toe totale onzin deed voorkomen als een geweldige ontdekking. En raar genoeg, als je er langer over nadacht werd het vanzelf een geweldige ontdekking.
En toen kwam de dag dat ik hem voor het eerst een hand gaf.
Voor het TV programma De Vrienden van Van Swieten gingen wij voetballen met Cruyff. Hij zat al in de kleedkamer toen ik binnen kwam.
Hij keek nauwelijks op en zei. Te laat Heerschop.
Dat krijg je zo in het veld ook.
Het was een overrompelend gezicht. Ik zag Johan Cruyff in 3 D.
We begonnen het voetballen met een rondo. Ik in het midden.
Cruyff, Winter, Jonk en nog een paar erom heen.
Johan vroeg na 2 minuten of ik niet teveel last van mijn nek kreeg van de hele tijd die bal nakijken, en gooide er een panna overheen.
Na de wedstrijd gingen we douchen.
Naast Cruff, die mij inderdaad vertelde dat ik me verkeerd stond in te zepen.
Vanaf dat moment was ik Ambassadeur van de Cruyff Foundation.
Dat was nog een andere Johan Cruyff.
Een Johan die geweldig kon omgaan met mensen met een beperking.
Die op de dagen van de Foundation met iedereen een praatje maakte. Die iedereen daar aanwezig oprecht serieus nam en tijd voor maakte.
Die toen mijn vrouw meekwam haar direct 3 keer zoende en uitlegde wat voor belabberde voetballer ik was.
En haar de keren erna wel gelijk herkende.
Mijn vader kwam toen hij nog leefde kijken bij een wedstrijd van de Cruyff Foundation. Hij had een foto van Cruyff met zijn zoon. Die heeft hij aan 100 mensen, 100 keer laten zien.
Zijn zoon, met Johan Cruyff.
Ik heb mijn vader zelden zo gelukkig gezien.
Natuurlijk hij was stronteigenwijs. Zal wel.
Ik heb hem gezien als fenomenaal voetballer, geweldig trainer, bizar orakel maar vooral als een hele lieve toegankelijke gewone man.
Het is niet mijn naaste vriend. Maar blijkbaar stond hij symbool voor iets in mijn leven wat ik heel heel mooi vind.
Iets van trots wat ik door hem in me meedroeg.
Johan Cruyff is dood.
Iemand die van mijn 8e toch ook een beetje in mij zat.
Ik kijk naar de foto’s. Ik zie zijn acties. En ik wil wat zeggen.
En ik hoor zijn stem. Te laat Heerschop.
vrijdag 25 maart
Het is de dag van de sketch over de zomertijd.
Ik heb er geen zin in. Bepalen jullie het zelf maar.
Om in de tijdgeest te blijven. Zaterdagnacht gaan we de klok verzetten.
Willen jullie meer of minder uren?
Brussel, Cruyff, en wat nog meer. Wat een kutweek was dit.
Mijn taak op deze plek om er iets moois van te maken.
Door wat er gebeurt weet je zelf nog beter waar je het meest van houdt.
Zoals Johan ongeveer zou kunnen zeggen.
Door alles wat slecht is begrijp je wat goed is.
En ik heb nog wat uitspraken van Johan opgezocht die goed passen.
Ik heb geen uitgesproken mening, ik heb er verstand van/
Dat zijn 2 verschillende dingen. En tenslotte
Als je bang bent presteer je minder, dus waarom zou je bang zijn.
Ik wens zijn familie en vrienden heel veel sterkte.
Ik laat zijn poster altijd hangen.